Hercule Poirot

Hercule Poirot është një detektiv i trilluar belg i krijuar nga Agata Kristie. Poirot është një nga personazhet më të famshëm dhe të shumë kohërave të Kristie, i shfaqur në 33 romane, 2 shfaqje, dhe më shumë se 50 tregime të shkurtra të botuara midis viteve 1920 dhe 1975.

Statuja e Poirot në Ellezelles, Belgjikë

Poirot u protretizua në radio, filma dhe seriale nga aktorë të ndryshëm.

Ndikimet

Emri i Poirot-it rrjedh nga dy detektivë të tjerë trillues të kohës: Hercule Popeau të Marie Belloc Lowndes dhe Monsieur Poiret të Frank Howel Evans, një oficer në pension i policisë belge që jeton në Londër.

Një ndikim më i dukshëm në tregimet e hershme Poirot është ai i Arthur Conan Doyle. Në një autobiografi, Kristie shprehet, "Unë isha duke shkruar në traditën e Sherlock Holmes - detektivi eksentrik, asistent i shkathët, me një detektiv të tipit Lestrade, Scotland Yard, Inspektori Japp". Nga ana e tij, Conan Doyle pranoi duke mbështetur tregimet e tij detektive në modelin e C. Auguste Dupin të Edgar Allan Poe dhe narratorin e tij anonim, dhe duke e mbështetur personazhin e tij Sherlock Holmes mbi Joseph Bell, i cili në përdorimin e tij të "arsyetimit" parafytyronte besimin e Poirotit në "qeliza të vogla gri".

Poirot gjithashtu mban një ngjashmëri të habitshme me Inspektorin Hanaud të A. E. W. Masonit, Hanaud i Sûreté franceze, i cili u shfaq për herë të parë në romanin e vitit 1910 At the Villa Rose dhe daton romanin e parë Poirot nga dhjetë vjet.

Në ndryshim nga modelet e përmendura më lart, Poirot e Kristies ishte rezultat i zhvillimit të saj të hershëm të detektivit në librin e saj të parë, shkruar në vitin 1916 dhe botuar në vitin 1920. Kombësia e tij belge ishte interesante për shkak të okupimit të Belgjikës nga Gjermania, e cila gjithashtu dha një shpjegim të arsyeshëm pse një detektiv i tillë i aftë do të ishte pa punë dhe i disponueshëm për të zgjidhur misteret në një shtëpi të vendit anglez. Në kohën e shkrimit të Kristies, u konsiderua patriotike të shpreheshim simpatik ndaj belgëve, pasi pushtimi i vendit të tyre kishte përbërë casus belli e Britanisë së Madhe për hyrjen në Luftën e Parë Botërore, dhe propaganda britanike e kohës së luftës theksoi "Përdhunimin e Belgjikës".

Jeta

Origjina

Kristie ishte qëllimisht e paqartë në lidhje me origjinën e Poirot-it, pasi mendohet se është një burrë i moshuar edhe në romanet e hershme. Në An Autobiography, ajo pranoi se ajo tashmë e imagjinonte që ai të ishte një plak në vitin 1920. Sidoqoftë, në atë kohë, ajo nuk e kishte idenë që ajo të shkruante vepra që i shfaqnin për dekada të ardhshme.

Një fragment i shkurtër në The Big Four jep informacion origjinal për lindjen e Poirot-it ose të paktën fëmijërinë në ose afër qytetit Spa, Belgjikë. Kristie nënkupton me forcë se kjo "tërheqje e qetë në Ardennes" afër Spa është vendndodhja e shtëpisë së familjes Poirot.

Një traditë alternative thotë se Poirot ka lindur në fshatin Ellezelles, Belgjikë. Disa përmendore kushtuar Hercule Poirot mund të shihen në qendër të këtij fshati. Duket se nuk ka asnjë referencë për këtë në shkrimet e Kristie, por qyteti i Ellezelles ushqen një kopje të certifikatës së lindjes së Poirot në një memorial lokal dëshmon për lindjen e Poirot, duke përmendur babanë dhe nënën e tij si Jules-Louis Poirot dhe Godelieve Poirot.

Kristie shkroi se Poirot është katolik nga lindja, por jo shumë përshkruhet për bindjet e tij të mëvonshme fetare, përveç referencave sporadike për "shkuarjen në kishë". Kristie siguron pak informacione në lidhje me fëmijërinë e Poirot, duke përmendur vetëm në Tre Aktin e tragjedisë se ai vjen nga një familje e madhe me pak pasuri, dhe ka të paktën një motër më të vogël. Përveç frëngjishtes dhe anglishtes, Poirot gjithashtu flet mirë gjermanisht.

Polic

Hercule Poirot ishte aktiv në forcën e policisë së Brukselit deri në vitin 1893. Shumë pak përmendet në lidhje me këtë pjesë të jetës së tij, por në "The Nemean Lion" (1939) Poirot i referohet një rasti belg të tij në të cilin "një prodhues i pasur i sapunit. .. helmoi gruan e tij në mënyrë që të ishte i lirë të martohej me sekretaren e tij ”. Ndërsa Poirot ishte shpesh mashtrues për të kaluarën e tij për të marrë informacion, vërtetësia e asaj deklarate është e panjohur; megjithatë frikëson se a mund të ishte vrasësi i gruas së tij.

Në tregimin e shkurtër "The Chocolate Box" (1923), Poirot zbulon te kapiteni Arthur Hastings një rrëfim për atë që ai konsideron si dështimin e tij të vetëm. Poirot pranon se ai nuk ka arritur të zgjidhë një krim ndonjëherë.

Sidoqoftë, ai e konsideron çështjen e vitit 1893 në "The Chocolate Box", si dështimi i tij i vetëm aktual i zbulimit. Përsëri, Poirot nuk është i besueshëm si narrator i historisë së tij personale dhe nuk ka asnjë provë që Kristie e skicoi atë në çdo thellësi. Gjatë karrierës së tij policore Poirot qëlloi një burrë që po gjuante nga një çati në publikun më poshtë. në Lord Edgware Dies, Poirot zbulon se ai mësoi të lexonte duke shkruar me kokë poshtë gjatë karrierës së tij policore. Rreth asaj kohe ai u takua me Xavier Bouc, drejtorin e Compagnie Internationale des Wagons-Lits. Poirot gjithashtu u bë një drejtor me uniformë, duke punuar në trena.

Në The Double Clue, Poirot përmend se ai ishte Shef i Policisë së Brukselit, derisa "Lufta e Madhe" (Lufta e Parë Botërore) e detyroi atë të largohej për në Angli. (Në The Mysterious Affair at Styles Poirot kishte dalë në pension në moshën 55 vjeç në vitin 1905).

Detektiv privat

Gjatë Luftës së Parë Botërore, Poirot u largua nga Belgjika për në Angli si refugjat, megjithëse u kthye disa herë. Më 16 korrik 1916 ai u takua përsëri me mikun e tij të përjetshëm, Kapiten Arthur Hastings dhe zgjidhi rastin e parë të çështjeve të tij që do të botoheshin, "The Mysterious Affair at Styles". Është e qartë se Hastings dhe Poirot janë tashmë miq kur takohen në Kapitullin 2 të romanit, pasi Hastings i tregon Cynthia se nuk e ka parë atë për "disa vite". Pjesëza të tilla si data 1916 për çështjen dhe që Hastings kishte takuar Poirot në Belgjikë, jepen në Curtain: Poirot's Last Case, Kapitulli 1. Pas këtij rasti, Poirot me sa duket ra në vëmendje të shërbimit sekret britanik dhe ndërmori raste për qeveria britanike, përfshirë prishjen e rrëmbimit të mbetur në përpjekje të Kryeministrit. Lexuesve u është thënë se autoritetet britanike kishin mësuar për aftësinë e mprehtë hetimore të Poirotit nga disa anëtarë të familjes mbretërore të Belgjikës.

Pas luftës Poirot u bë një detektiv privat dhe filloi të ndërmarrë çështje civile. Ai u transferua në atë që u bë si adresa e shtëpisë ashtu edhe e punës, Flat 203 në 56B Whitehaven Mansions. Hastings fillimisht viziton banesën kur kthehet në Angli në qershor 1935 nga Argjentina në The A.B.C. Murders, Kapitulli 1. Programet televizive vendosin këtë në Gjykatën Florin, Charterhouse Square, në pjesën e gabuar të Londrës. Sipas Hastings, ajo u zgjodh nga Poirot "tërësisht për shkak të pamjes dhe proporcionit të saj të rreptë gjeometrik" dhe përshkruhej si "lloji më i ri i shërbimit të sheshtë". (Ndërtesa e Gjykatës së Florin u ndërtua në të vërtetë në vitin 1936, dekada pasi Poirot u zhvendos në mënyrë fiktive.) Çështja e tij e parë në këtë periudhë ishte "The Affair at the Victory Ball", e cila i lejoi Poirot të hynte në shoqëri të lartë dhe të fillojë karrierën e tij si një detektiv privat.

Midis luftërave botërore, Poirot udhëtoi në të gjithë Evropën, Afrikën, Azinë dhe gjysmën e Amerikës së Jugut duke hetuar krimet dhe zgjidhjen e vrasjeve. Shumica e rasteve të tij kanë ndodhur gjatë kësaj kohe dhe ai ishte në kulmin e fuqive të tij në këtë pikë të jetës së tij. Në The Murder on the Links, belgu hedh qelizat e tij gri kundër një vrasësi francez. Në Lindjen e Mesme, ai i zgjidhi çështjet Vdekja mbi Nil dhe Vrasja në Mesopotami me lehtësi dhe madje mbijetoi Një Takim me Vdekje. Ndërsa ai kaloi nëpër Evropën Lindore në udhëtimin e tij të kthimit, ai e zgjidhi Vrasja e Orient Express. Sidoqoftë ai nuk udhëtoi për në Amerikën e Veriut, Inditë Perëndimore, Karaibe apo Oqeaninë, me siguri për të shmangur sëmundjet e detit.

Ishte gjatë kësaj kohe ai u takua me Konteshën Vera Rossakoff, një hajdute magjepsëse e argjendarisë. Historia e Konteshës është, si ajo e Poirot, e rrënuar në mister. Ajo pretendon se ka qenë anëtare e aristokracisë ruse para Revolucionit Ruse dhe vuajti shumë si rezultat, por sa nga ajo histori është e vërtetë është një pyetje e hapur. Edhe Poirot e pranon që Rossakoff ofroi tregime të ndryshme të jetës së saj të hershme. Poiroti më vonë u godit me gruan dhe e lejoi të shpëtonte nga drejtësia.

Edhe pse lënia e Konteshës të shpëtonte ishte moralisht e diskutueshme, nuk ishte e pazakontë. Në The Nemean Lion, Poirot anoi me kriminelen, Zonja Amy Carnaby, duke e lejuar atë të shmangte ndjekjen penale duke shantazhuar klientin e tij Sir Joseph Hoggins, i cili, zbuloi Poirot, kishte në plan të kryente vrasje. Poirot madje i dërgoi zonjës Carnaby dyqind pounds si një fitim i fundit para përfundimit të fushatës së rrëmbimit të qenve të saj. Në The Murder of Roger Ackroyd, Poirot lejoi që vrasësi të shpëtonte nga drejtësia përmes vetëvrasjes dhe më pas e mbajti të vërtetën për të kursyer ndjenjat e të afërmve të vrasësit. Në The Augean Stables, ai ndihmoi qeverinë të mbulojë korrupsionin e gjerë. Në The Murder of Orient Express, Poirot lejoi që vrasësit të shkonin falas pasi zbuluan se dymbëdhjetë persona të ndryshëm morën pjesë në vrasje, secili duke goditur me thikë viktimën në një karrocë të errësuar pasi e kishte droguar në pavetëdije, në mënyrë që të mos kishte mundësi që dikush të përcaktonte përfundimisht cili prej tyre në të vërtetë dorëzoi goditjen e vrasjes. Viktima ishte kryer një krim i pështirë, i cili kishte çuar në vdekjen e të paktën pesë personave. Nuk kishte dyshime për fajin e tij, por ai ishte liruar në Amerikë në një sjellje të padrejtë të drejtësisë. Duke e konsideruar drejtësinë poetike që dymbëdhjetë juristët e kishin liruar dhe dymbëdhjetë vetë e kishin qëlluar me thikë, Poirot prodhoi një sekuencë alternative të ngjarjeve për të shpjeguar vdekjen që përfshinte një pasagjer shtesë të panjohur në tren, me ekzaminuesin mjekësor duke rënë dakord për mjekun raportin e tij për të mbështetur këtë teori.

Pas rasteve të tij në Lindjen e Mesme, Poirot u kthye në Britani. Përveç disa prej të ashtuquajturave "Labours of Hercules" ai shumë rrallë shkoi jashtë vendit gjatë karrierës së tij të mëvonshme. Ai u zhvendos në Gjykatën Styles drejt fundit të jetës së tij.

Ndërsa Poirot zakonisht paguhej bukur nga klientët, ai ishte gjithashtu i njohur të merrte raste që e zvogëlonin kureshtjen e tij, megjithëse nuk paguanin mirë.

Poirot tregon një dashuri për trenat me avull, të cilat Kristie e kundërshton me dashurinë e Hastings për automjetet: kjo tregohet në The Plymouth Express, The Mystery of the Blue Train, Murder on the Orient Express, dhe The ABC Murders (në serialin televiziv, avull trenat shihen në pothuajse të gjitha episodet).

Pas Luftës së Dytë Botërore

Poirot është më pak aktiv gjatë rasteve që ndodhin në fund të karrierës së tij. Duke filluar me Three Act Tragedy (1934), Kristie kishte përsosur gjatë viteve të ndër-luftës një subgenre të romanit Poirot, në të cilin vetë detektivi kaloi pjesën më të madhe të të tretës së parë të romanit në periferi të ngjarjeve. Në romane si Taken at the Flood, After the Funeral, dhe Hickory Dickory Dock, ai është edhe më pak në prova, duke kaluar shpesh detyrat e detektivit kryesor të intervistimit tek një person ndihmës. Në Cat Among the Pigeons, hyrja e Poirot është aq vonë sa të jetë pothuajse një pasqyrë. Nëse kjo ishte një reflektim i epokës së tij apo nga keqësimi i Kristie për të, është e pamundur të vlerësohet. Crooked House (1949) dhe Ordeal by Innocence (1957), e cila mund të ketë qenë lehtësisht romane Poirot, paraqesin një përfundim logjik të zvogëlimit të përgjithshëm të pranisë së tij në vepra të tilla.

Në fund të karrierës së tij, bëhet e qartë se pensioni i Poirot nuk është më një trillim i përshtatshëm. Ai supozon një mënyrë jetese me të vërtetë joaktive gjatë së cilës ai shqetësohet vetë me studimin e çështjeve të famshme të pazgjidhura të së kaluarës dhe leximin e romaneve detektivë. Ai madje shkruan një libër për trillime misteri në të cilin merret rreptësisht me Edgar Allan Poe dhe Wilkie Collins.

Veçanërisht, gjatë kësaj kohe karakteristikat e tij fizike gjithashtu ndryshojnë në mënyrë dramatike, dhe nga koha kur Arthur Hastings takohet përsëri Poirot në Curtain, ai duket shumë i ndryshëm nga paraqitjet e tij të mëparshme, duke u bërë i hollë me moshën dhe me flokë të dukshëm të lyer.

Vdekja

Në serinë televizive ITV, Poirot vdiq në tetor 1949ref>The extensive letter addressed to Hastings where he explains how he solved the case is dated from October 1949 ("Curtain", 2013)</ref> nga komplikimet e një gjendje zemre në fund të Curtain: Poirot's Last Case. Në romanet e Kristie, ai jetoi në fund të viteve 1960, ndoshta edhe deri në vitin 1975 kur u botua Curtain. Si në roman ashtu edhe në adaptimin televiziv, ai kishte zhvendosur pilulat e tij të nitritit amilik larg nga mundësia e tij, ndoshta për shkak të fajit. Ai u bë vrasësi në Curtain, megjithëse ishte në të mirë të të tjerëve. Vetë Poirot vuri në dukje se ai dëshironte të vriste viktimën e tij pak para vdekjes së tij, në mënyrë që ai të shmangte dorëzimin ndaj arrogancës së vrasësit, i shqetësuar se ai mund të vinte ta shihte veten si të drejtë të vriste ata që ai i konsideronte të domosdoshëm për të eleminuar.

"Vrasësi" që ai ishte duke gjuajtur nuk e kishte vrarë kurrë askënd, por ai kishte manipuluar të tjerët për të vrarë për të, duke manipuluar në mënyrë delikate dhe psikologjike momentet kur të tjerët dëshirojnë të kryejnë vrasje, në mënyrë që ata të kryejnë krimin kur ata mund të largonin mendimet e tyre si asgjë më shumë se një pasion i çastit. Poirot kështu u detyrua të vriste vetë njeriun, pasi në të kundërt ai do të vazhdonte veprimet e tij dhe nuk do të ishte dënuar kurrë zyrtarisht, pasi nuk ka bërë ligjërisht ndonjë gjë të gabuar. Është zbuluar në fund të Perdes se ai bën nevojën e tij për karrocë për të mashtruar njerëzit duke besuar se ai vuan nga artriti, për të dhënë përshtypjen se ai është më i dobët se ai. Fjalët e tij të fundit të regjistruara janë "Cher ami!", I folur Hastings ndërsa Kapiteni u largua nga dhoma e tij. (Përshtatja në TV shton se ndërsa Poirot po vdes vetëm, ai pëshpërit lutjen e tij të fundit drejtuar Zotit me këto fjalë: "Më fal ... fal ...") Poirot u varros në Styles, dhe funerali i tij ishte rregulluar nga miku i tij më i mirë Hastings dhe vajza e tij, Judith. Hastings arsyetoi, "Këtu ishte vendi ku ai kishte jetuar kur erdhi për herë të parë në këtë vend. Ai do të shtrihej këtu më në fund".

Vdekja dhe varrimi aktual i Poirotit ndodhi në Curtain, vite pas pensionimit të tij nga hetimi aktiv, por nuk ishte hera e parë që Hastings mori pjesë në varrimin e mikut të tij më të mirë. Në The Big Four (1927), Poirot hartoi vdekjen e tij dhe varrosjen pasuese për të filluar një sulm befasues në Big Four.