Vllahia (Rumani)

Prinicpata e Vllahisë
Țara Românească (Rumanisht)
Цѣра Рꙋмѫнѣскъ
Țeara Rumânească
Βλαχία (Greqisht)
Prinicpata e Vllahisë Țara Românească (Rumanisht); Цѣра Рꙋмѫнѣскъ; Țeara Rumânească; Βλαχία (Greqisht)
1330–1859
	Flamuri (rr. 1593–1611) Stema (1700)
	Parimi: Dreptate, Frăție; "Drejtësi, Vëllazëri" (1848)
	Vllahia më 1812
	Vllahia në fund të shekullit të 18-të
Gjendja	Shtet i pavarur (1330–1417, me restaurim të mëvonshëm të pavarësisë); Vasal osman (1417–1859, with interruptions); Çiflig polak (1600–1610); Protektoriat rus (1829–1856); Protektoriat ndërkombëtar (1856–1859);
Kryeqyteti	Câmpulung, Curtea de Argeș (1330–1418); Târgoviște (1418–1659); Bukureshti (nga viti 1659);
Gjuhët e zakonshme	Rumanisht; Sllavishtja kishtare; Greqisht;
Besimi	Kisha Ortodokse Lindore Minority: Kisha Katolike; Kisha Apostolike Armene; Judaizmi;
Nofka	Vllehët
Qeveria
Lloji i qeverisjes	monarki absolute zgjedhore me vija trashëgimore
Princi
• rr. 1290 – rr. 1310	Radu Negru (i pari)
• 1859–62	Alexandru Ioan Cuza (i fundit)
Epoka historike	Mesjeta; Periudha e hershme moderne; Historia moderne;
• 'Zbritja' nga Radu Negru	1290
• Pavarësia	1330
• Suzerainty osman për herë të parë	1417
• Luftërat e gjata dhe të magnatëve të Moldavisë	1593–1621
• Traktati i Küçük Kaynarca	21 korrik (S.V. 10 korrik]]) 1774
• Traktati i Adrianopolit	14 shtator (S.V. 2 shtator]]) 1829
• Regulamentul Organic	1834–1835
• Bashkimi me Moldavinë	5 shkurt (S.V. 24 janar) 1859
Ekonomia
Monedha	Groshi, denarii, aspri, ducat, florin, ughi, leeuwendaalder, Florin austriake dhe të tjera
Të dhëna të tjera
Paraprirë nga	Pasuar nga
	Banati i Severin
	Mbretëria e Hungarisë
[[Principatat e Bashkuara të Moldavisë dhe Vllahisë\|Principatat e Bashkuara]]
Sot pjesë e	Rumania

Vllahia (Rumanisht: Tara Romaneasca, fjalë për fjalë "Toka Rumune" ose "Vendi Rumun", Cirilik rumun: Цѣра Рꙋмѫнѣскъ) është një rajon historik dhe gjeografik i Rumanisë. Ndodhet në veri të Danubit të Poshtëm dhe në jug të Karpateve Jugore. Vllahia tradicionalisht ndahet në dy seksione, Muntenia (Vllahia e Madhe) dhe Oltenia (Vllahia e Vogël). Dobruja ndonjëherë mund të konsiderohet si një seksion i tretë për shkak të afërsisë dhe sundimit të shkurtër mbi të. Vllahia në tërësi nganjëherë quhet Muntenia përmes identifikimit me më të madhin nga dy seksionet tradicionale.

Vllahia u themelua si principatë në fillim të shekullit të 14-të nga Basarab I pas një rebelimi kundër Charles I të Hungarisë, megjithëse përmendja e parë e territorit të Vllahisë në perëndim të lumit Olt daton me një statut që i ishte dhënë voivode Seneslau në vitin 1246 nga Béla IV i Hungarisë. Në vitin 1417, Vllahia u detyrua të pranonte suzerainty të Perandorisë Osmane;^[10] kjo zgjati deri në shekullin e 19-të.

Në vitin 1859, Vllahia u bashkua me Moldavinë për të formuar Principatat e Bashkuara, të cilat miratuan emrin Rumania më 1866 dhe zyrtarisht u bë Mbretëria e Rumanisë në vitin 1881. Më vonë, pas shpërbërjes së Perandorisë Austro-Hungareze dhe vendimin e përfaqësuesve të zgjedhur të rumunëve në vitin 1918, Bukovina, Transilvania dhe pjesë të Banatit, Crișana, dhe Maramureș iu ndanë Mbretërisë së Rumanisë, duke formuar kështu shtetin modern rumun.

Gjeografia

Qarqet e sotme që përfshijnë Vllahinë

Me një sipërfaqe prej përafërsisht 77,000 km² (30,000 mi katrorë), Vllahia ndodhet në veri të Danubit (Bullgaria e sotme), në lindje të Serbisë dhe në jug të Karpateve Jugore, dhe tradicionalisht ndahet midis Muntenia në lindje (si qendra politike, Muntenia shpesh kuptohet si sinonim i Vllahisë) dhe Oltenia (një ish-banat) në perëndim. Vija e ndarjes mes të dyve është lumi Olt.

Kufiri tradicional i Vllahisë me Moldavinë përkoi me lumin Milcov për pjesën më të madhe të gjatësisë së tij. Në lindje, mbi kthesën veri-jug të Danubit, Vllahia fqinje me Dobrujën (Dobruja Veriore). Mbi Karpatet, Vllahia ndante një kufi me Transilvaninë; Princat vllahianë kanë zotëruar për një kohë të gjatë zonat në veri të linjës (Amlaș, Ciceu, Făgăraș, dhe Hațeg), të cilat përgjithësisht nuk konsiderohen si pjesë e Vllahisë.

Kryeqyteti ndryshoi me kalimin e kohës, nga Câmpulung në Curtea de Argeș, më pas në Târgoviște dhe, pas fundit të shekullit të 17-të, në Bukuresht.

Popullsia

Popullsia historike

Historianët bashkëkohorë vlerësojnë popullsinë e Vllahisë në shekullin e 15-të në 500,000 njerëz.ref>East Central Europe in the Middle Ages, 1000–1500, Jean W. Sedlar, p. 255, 1994</ref> Në vitin 1859, popullsia e Vllahisë ishte 2.400.921 banorë (1.586.596 në Muntenia dhe 814.325 në Oltenia).^[11]

Popullsia e tanishme

Sipas të dhënave të regjistrimit të fundit të vitit 2011, rajoni ka një popullsi totale prej 8,256,532 banorësh, të shpërndarë ndërmjet grupeve etnike si më poshtë (sipas regjistrimit të vitit 2001): rumunë (97%), romë (2,5%), të tjerë (0,5%).^[12]

Qytetet

Qytetet më të mëdha (sipas regjistrimit të 2011) në rajonin e Vllahisë janë:

Bukureshti (1,883,425)
Craiova (269,506)
Ploiești (209,945)
Brăila (180,302)
Pitești (155,383)
Buzău (115,494)
Drobeta-Turnu Severin (92,617)
Râmnicu Vâlcea (92,573)

Shënime

^ Si gjuhë kancelarie e shkruar derisa u zëvendësua me rumanishten duke filluar nga shekulli i 16-të. Përdoret për qëllime liturgjike deri në fund të shekullit të 18-të.
^ Si gjuhë kancelarie dhe kulturore, veçanërisht gjatë periudhës fanariote.

Referime

^ Walachia at britannica.com
^ ^a ^b Protectorate at britannica.com
^ Reid, Robert; Pettersen, Leif (11 nëntor 2017). Romania & Moldova (në anglisht). Lonely Planet. ISBN 9781741044782. Marrë më 11 nëntor 2017 – nëpërmjet Google Books.
^ Ștefan Pascu, Documente străine despre români, ed. Arhivelor statului, București 1992, ISBN 973-95711-2-3
^ "Tout ce pays: la Wallachie, la Moldavie et la plus part de la Transylvanie, a esté peuplé des colonies romaines du temps de Trajan l'empereur... Ceux du pays se disent vrais successeurs des Romains et nomment leur parler romanechte, c'est-à-dire romain... " in Voyage fait par moy, Pierre Lescalopier l'an 1574 de Venise a Constantinople, in: Paul Cernovodeanu, Studii și materiale de istorie medievală, IV, 1960, p. 444
^ Panaitescu, Petre P. (1965). Începuturile şi biruinţa scrisului în limba română (në rumanisht). Editura Academiei Bucureşti. fq. 5.
^ Kamusella, T. (2008). The Politics of Language and Nationalism in Modern Central Europe (në anglisht). Springer. fq. 352. ISBN 9780230583474.
^ Olson, James Stuart; Pappas, Lee Brigance; Pappas, Nicholas Charles; Pappas, Nicholas C. J. (1994). An Ethnohistorical Dictionary of the Russian and Soviet Empires (në anglisht). Greenwood Publishing Group. fq. 550. ISBN 9780313274978.
^ Brătianu 1980, p. 93.
^ ^a ^b Giurescu, Istoria Românilor, p. 481
^ "Archived copy" (PDF) (në anglisht). Arkivuar nga origjinali (PDF) më 2012-06-12. Marrë më 2012-01-17.{{cite web}}: Mirëmbajtja CS1: Archived copy si titull (lidhja)
^ "Institutul Național de Statistică". Recensamant.ro (në rumanisht). Arkivuar nga origjinali më 25 mars 2008. Marrë më 11 nëntor 2017.

Bibliografia

Berza, Mihai. "Haraciul Moldovei și al Țării Românești în sec. XV–XIX", in Studii și Materiale de Istorie Medie, II, 1957, pp. 7–47.
Brătianu, Gheorghe I (1980). Tradiția istorică despre întemeierea statelor românești (The Historical Tradition of the Foundation of the Romanian States). Editura Eminescu.
Cazacu, Matei (2017). Reinert, Stephen W. (red.). Dracula. East Central and Eastern Europe in the Middle Ages, 450–1450 (në anglisht). Vëll. 46. Përkthyer nga Brinton, Alice; Healey, Catherine; Mordarski, Nicole; Reinert, Stephen W. Leiden: Brill Publishers. doi:10.1163/9789004349216. ISBN 978-90-04-34921-6.
Djuvara, Neagu. Între Orient și Occident. Țările române la începutul epocii moderne, Humanitas, Bucharest, 1995.
Giurescu, Constantin. Istoria Românilor, Vol. I, 5th edition, Bucharest, 1946.
Giurescu, Constantin. Istoria Bucureștilor. Din cele mai vechi timpuri pînă în zilele noastre, ed. Pentru Literatură, Bucharest, 1966.
Ștefănescu, Ștefan. Istoria medie a României, Vol. I, Bucharest, 1991.

Lidhje të jashtme

Monedhat mesjetare të Moldavisë dhe Vllahisë

[8] Si gjuhë kancelarie e shkruar derisa u zëvendësua me rumanishten duke filluar nga shekulli i 16-të. Përdoret për qëllime liturgjike deri në fund të shekullit të 18-të.

[10] Si gjuhë kancelarie dhe kulturore, veçanërisht gjatë periudhës fanariote.

[suzerainty-1] Walachia at britannica.com

[protectorate-2] Protectorate at britannica.com

[3] Reid, Robert; Pettersen, Leif (11 nëntor 2017). Romania & Moldova (në anglisht). Lonely Planet. ISBN 9781741044782. Marrë më 11 nëntor 2017 – nëpërmjet Google Books.

[4] Ștefan Pascu, Documente străine despre români, ed. Arhivelor statului, București 1992, ISBN 973-95711-2-3

[5] "Tout ce pays: la Wallachie, la Moldavie et la plus part de la Transylvanie, a esté peuplé des colonies romaines du temps de Trajan l'empereur... Ceux du pays se disent vrais successeurs des Romains et nomment leur parler romanechte, c'est-à-dire romain... " in Voyage fait par moy, Pierre Lescalopier l'an 1574 de Venise a Constantinople, in: Paul Cernovodeanu, Studii și materiale de istorie medievală, IV, 1960, p. 444

[6] Panaitescu, Petre P. (1965). Începuturile şi biruinţa scrisului în limba română (në rumanisht). Editura Academiei Bucureşti. fq. 5.

[7] Kamusella, T. (2008). The Politics of Language and Nationalism in Modern Central Europe (në anglisht). Springer. fq. 352. ISBN 9780230583474.

[9] Olson, James Stuart; Pappas, Lee Brigance; Pappas, Nicholas Charles; Pappas, Nicholas C. J. (1994). An Ethnohistorical Dictionary of the Russian and Soviet Empires (në anglisht). Greenwood Publishing Group. fq. 550. ISBN 9780313274978.

[11] Brătianu 1980, p. 93.

[Giurescu-12] Giurescu, Istoria Românilor, p. 481

[13] "Archived copy" (PDF) (në anglisht). Arkivuar nga origjinali (PDF) më 2012-06-12. Marrë më 2012-01-17.{{cite web}}: Mirëmbajtja CS1: Archived copy si titull (lidhja)

[14] "Institutul Național de Statistică". Recensamant.ro (në rumanisht). Arkivuar nga origjinali më 25 mars 2008. Marrë më 11 nëntor 2017.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[nb 1]

[8]

[nb 2]

[9]

[10]

[11]

[12]