Ҷин

Ҷин (ар. الجني/جن‎) — арвоҳ дар асотири арабӣ мебошанд. Дар даврони пеш аз ислом арабҳо ҷинҳоро чун худоҳо парастиш мекарданд. Тибқи таълимоти ислом, ҷинҳо аз алангаи тозаи дуд сохта шудаанд, ки онҳоро ҳеч яке аз панҷ ҳисси асосии инсон дарк намекунад, дар баробари мардум зиндагӣ мекунад, балки дар назди онҳо зоҳир мешавад ва инчунин ба имон / куфр ба Худо дучор меояд.

Ҷинн

Тибқи асотири арабҳо, ҷинҳо чор навъ мебошанд: ифрит, гул, қувват, марид (малик). Қудратмандтарин ва бадтарини онҳо ифрит мебошанд — ҷинҳо, ки ба оташ фармон медиҳанд, хидматгорони шайтон ҳисобида мешаванд, ки метавонанд ба одамон зарари ҷиддӣ расонанд. Ғул — махлуқест аз афсонаҳои арабӣ, одатан зан, дар биёбонҳо ва қабристонҳо зиндагӣ мекунад ва аз лошаи тоза ғизо мегирад. Маридҳо (маликҳо) ҷинҳои ҳаво ё об, мавҷудоти оқил ва оқил, монархҳои номии ҳама ҷинҳо мебошанд. Қувват— заифтарин ҷинҳо, ки шакли худро дигар карда наметавонанд ва ба ҳезум ниҳоят осебпазиранд (як зарба бо чӯби чӯбӣ фавран онҳоро мекушад).

Дар фарҳанги Ғарб, ҷин пеш аз ҳама аз маҷмӯаи афсонаҳои «Ҳазору як шаб» ҳамчун «рӯҳи сеҳрнок бо дастҳои салибдор, зоҳиран ба шахс монанд аст, аммо дар чароғе зиндонӣ шудааст ва иҷрои ҳар се хоҳиш ба касе, ки чароғро молидааст ва ҷинро бедор кардааст.»

Аслан вуҷуд доштани ҷин аз нуқтаи назари илмӣ ғайриимкон мебошад, зеро исботи худро доро нест, ва ба монанди инҳо бисёр хурофотҳо вуҷуд доранд, ки баъзе гурӯҳи одамон ба он бовар доран.