พื้น

ดูเพิ่ม: พน., พัน, พั๊น, พูน, พฺืน, พ่น, และ พ้น

ภาษาไทย

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *bɯːnꟲ⁴ (Jonsson, 1991), จากจีนยุคกลาง 本 (MC pwonX); ร่วมเชื้อสายกับลาว ພື້ນ (พื้น), คำเมือง ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น), ไทลื้อ ᦗᦹᧃᧉ (พื้น), ไทใหญ่ ပိုၼ်ႉ (ปึ๎น), พ่าเก ပိုꩫ် (ปึน์), อาหม 𑜆𑜢𑜤𑜃𑜫 (ปึน์); ร่วมเชื้อสายผ่านภาษาจีน: จ้วง bonj; ร่วมรากกับ ปึ๊ง ผ่านภาษาแต้จิ๋ว

การแบ่งพยางค์		พื้น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pʉ́ʉn
	ราชบัณฑิตยสภา	phuen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/pʰɯːn˦˥/^{(สัมผัส)}

พื้น

ส่วนราบด้านหน้าของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น

พื้น

พื้น

พื้น