พรุ่ง

ดูเพิ่ม: พรัง และ พริ้ง

ภาษาไทย

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɟm̩.rukᴰ ซึ่ง /-k/ กลายเป็น /-ŋ/; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨻᩕᩪᨠ (พรูก) หรือ ᨽᩪᨠ (ภูก), ลาว ພຸກ (พุก) (ในคำ ພຸກນີ້ (พุกนี้)), ไทลื้อ ᦘᦳᧅ (ภุก), ไทใหญ่ ၽုၵ်ႈ (ผุ้ก), จ้วง byug (ในคำ ngoenzbyug), จ้วงแบบจั่วเจียง pyug

การแบ่งพยางค์		พฺรุ่ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	prûng
	ราชบัณฑิตยสภา	phrung
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/pʰruŋ˥˩/^{(สัมผัส)}

พรุ่ง