สวน
ดูเพิ่ม: ส่วน
ภาษาไทย
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | สวน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sǔuan |
| ราชบัณฑิตยสภา | suan | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /sua̯n˩˩˦/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | สรวล | |
รากศัพท์ 1
แก้ไขสืบทอดจากไทดั้งเดิม *swɯːnᴬ; เทียบจีนยุคกลาง 園 (MC hjwon); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩈ᩠ᩅᩁ (สวร), ลาว ສວນ (สวน), ไทลื้อ ᦷᦉᧃ (โสน), ไทดำ ꪎꪺꪙ (สัวน), ไทขาว ꪎꪺꪙ, ไทใหญ่ သူၼ် (สูน), อาหม 𑜏𑜤𑜃𑜫 (สุน์), จ้วง suen
คำนาม
แก้ไขสวน
- บริเวณที่ปลูกต้นไม้เป็นจำนวนมาก
- สวนทุเรียน
- สวนยาง
- สวนกุหลาบ
- สวนผัก
- (ในเชิงเปรียบเทียบ) สถานที่ซึ่งมีลักษณะเช่นนั้นในบางกรณี
- สวนสัตว์
- สวนงู
คำแปลภาษาอื่น
แก้ไขบริเวณที่ปลูกต้นไม้เป็นจำนวนมาก
คำสืบทอด
แก้ไข- → เขมร: សួន (สัวน)
รากศัพท์ 2
แก้ไขคำกริยา
แก้ไขสวน (คำอาการนาม การสวน)
- อาการที่เคลื่อนไปตรงข้ามในเส้นทางเดียวกัน
- เดินสวนกัน
- มีรถสวนมา
- (ล้าสมัย) เทียบสอบขนาดหรือปริมาณเครื่องตวง
- สวนสัด
- สวนทะนาน
- เอาสายสวนใส่ทางช่องปัสสาวะให้เข้าไปในกระเพาะปัสสาวะเพื่อให้ปัสสาวะออก
- เอาลูกสวนใส่ทวารหนักแล้วบีบน้ำยาหรือน้ำสบู่ให้เข้าไปในลำไส้ใหญ่เพื่อกระตุ้นให้ลำไส้ใหญ่บีบตัวให้อุจจาระออก
รากศัพท์ 3
แก้ไขคำกริยา
แก้ไขสวน (คำอาการนาม การสวน)
รากศัพท์ 4
แก้ไขยืมมาจากเขมรเก่า *ស្វរ៑ (*สฺวรฺ, “ถาม”),[1] สามารถแผลงเป็น សំន្វរ៑ (สํนฺวรฺ) ซึ่งเป็นรากของ สำนวน; ร่วมเชื้อสายกับเขมร សួរ (สัวร)
คำกริยา
แก้ไขสวน (คำอาการนาม การสวน)
- (โบราณ, ปัจจุบันอยู่ในคำประสม, สกรรม) ถาม[1]
- 1292, แผนกตรวจรักษาของโบราณ, “หลักที่ ๑ (จารึกพ่อขุนรามคำแหง)”, in ประชุมจารึกสยาม ภาคที่ ๑, โรงพิมพ์พระจันทร์, published 1934, page 9:
- สวนความแก่มันด้วยซื่อ
ลูกคำ
แก้ไขรากศัพท์ 5
แก้ไขยืมมาจากบาลี สวน; เทียบสันสกฤต श्रवण (ศฺรวณ)
รูปแบบอื่น
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | [เสียงสมาส] สะ-วะ-นะ- | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sà-wá-ná- |
| ราชบัณฑิตยสภา | sa-wa-na- | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /sa˨˩.wa˦˥.na˦˥./ | |
คำนาม
แก้ไขสวน