Irena Klepfisz

Irena Klepfisz (ipinanganak noong Abril 17, 1941) ay isang Jewish na lesbian na feminist na may-akda, makata, akademiko at aktibista na naninirahan sa US.

Mga Kawikaan

Nakaramdam ako ng pagkaapurahan pagdating sa Trump at sa kanyang administrasyon. Nandito ako ngayon dahil sinisimulan kong makita ang nakita ng aking mga magulang noong 1930s sa Europe. Palagi kong sinusubukang isipin kung paano ito para sa kanila, ngunit ito ang unang pagkakataon sa aking buhay na naramdaman kong nararanasan ko ang isang katulad na bagay. Ito ay may napakalaking echos para sa akin. Ang ‘America First’ ay hindi gaanong naiiba sa ‘Deutschland über Alles.’ Isa sa mga bagay na nakakatakot sa akin ay ang pandaigdigang pagtaas ng mga right-wing movement sa United States, Europe at Israel. Ang American alt-right ay nakikipag-usap sa mga katulad na paggalaw sa Israel, at ito ay maaaring magdulot ng panganib sa parehong mga Israelis at Amerikano.
- Interview with Haaretz (2017)

Dreams of an Insomniac: Jewish Feminist Essays, Speeches and Diatribes (1990)

Paunang Salita

Walang teorya tungkol sa mga Amerikanong Hudyo ang nakapagpahayag din ng likas at kapangyarihan ng pagkakakilanlang Hudyo tulad ng sandaling napagtanto kong dumaan ako nang walang dalawang isip sa isang grupo ng mga walang tirahan sa isang kalye ng New York City dahil nagmamadali akong pumunta isang pagpupuyat ng kababaihang Hudyo na nagpoprotesta sa mga patakaran ng Israel laban sa mga Palestinian sa mga Sinasakop na Teritoryo. Nakita ko ang aking sarili na likas na muling tukuyin ang heograpiya at distansya, na nararanasan kung gaano kalapit ang Israel, ang West Bank at Gaza kaysa sa 59th Street stop ng Lexington line. Ang mga sandaling tulad nito, mahalagang bahagi ng ating pang-araw-araw na buhay, ay sabay-sabay na naglalaman ng teorya at konkretong karanasan at patuloy kong pinagkakatiwalaan ang mga ito.

Mula sa edad na dalawampu, ang aking kaakuhan ay namuhunan sa tula. Para sa akin, ang pag-asam ng pagpapahayag sa pamamagitan ng tula ay binabago ang nag-iisang katahimikan at isang walang laman na pahina sa lubos na kasiyahan. Pakiramdam ko ay hindi ako natatakot, alam kong maaari kong labagin ang lahat ng mga patakaran, mag-imbento ng sarili kong mga anyo. Anuman ang katauhan ko, nananatiling naa-access at nakikilala ang aking boses. Walang arte, walang pose, walang sense na kailangan kong ibahin ang sarili ko sa ibang tao. Bilang isang makata, nananatili akong komportable na walang galang. Nag-eeksperimento ako, nakikipagsapalaran na kung minsan ay gumagana at kung minsan ay hindi. Sa loob ng maraming taon ay wala akong ganoong katapangan sa pagsulat ng sanaysay. Ito ay tila isang bakal na genre na hindi ko matatakasan o magkasya.

Di bavegung, "ang kilusan," ay nagtulak, humimok, at nagbigay sa akin ng espasyo, tulad nito sa maraming kababaihan na walang tiwala sa kanilang mga kakayahan at sa halaga ng kanilang mga pananaw. Higit sa lahat, hinamon ako nitong ipakita sa publiko kung ano ang tinatalakay ko nang pribado, na maglabas ng mga isyu na mahalaga sa akin at mahalaga sa aking karanasan bilang isang feminist at lesbian, bilang isang Hudyo na nag-uuri ng aking pagkakakilanlan at ang aking kaugnayan sa kasaysayan ng mga Hudyo, bilang isang American Jew na tumutukoy sa aking kaugnayan sa mga kaganapan sa Gitnang Silangan.

Sa labintatlo sinubukan kong tumahimik. Sa labing-anim sinubukan kong anonymity. Mula noon ay natutunan kong hindi lamang ito ang mga pagpipilian.

"Anti-Semitism sa Lesbian/Feminist Movement" (1981)

Paulit-ulit, nalaman kong hindi ako abala sa pagkontra sa anti-Semitism, ngunit sa pagsisikap na patunayan na umiiral ang anti-Semitism, na ito ay seryoso, at na, bilang mga lesbian/feminist, dapat nating bigyang pansin ito kapwa sa loob at labas ng kilusan.

Nais kong maisama sa ating kabuuang pakikibaka ang isyu ng anti-Semitism dahil may mga lesbian/feminist sa atin na nanganganib sa bansang ito hindi lamang bilang mga lesbian, kundi bilang mga Hudyo. Kung ang pagsasama na iyon ay nasa anyo lamang ng pagdaragdag sa amin sa umiiral nang listahan ng mga problema, kung gayon ito ay magiging tokenism at lip service lamang. Ngunit kung kabilang dito ang pagsusuri sa sarili, pagsusuri sa Hudyo sa Amerika, at pag-uusap sa pagitan ng mga Hudyo at di-Hudyo, sa palagay ko ang kilusang ito ay gumawa ng tunay na pagtatangka upang harapin ang isyu.

Nang sa wakas ay ilunsad ng mga Judio ang pag-aalsa noong Abril 1943, tinanggihan sila ng lihim ng Poland sa halos lahat ng anyo ng tulong. Kahit na sila ay nahaharap sa parehong kaaway, kahit na ang kanilang bansa ay sinakop, ang mga Pole ay hindi maaaring madaig ang kanilang anti-Semitism at sumama sa mga Hudyo sa pakikibaka para sa kalayaan ng parehong grupo, at sa halip ay pinili upang magsagawa ng isang hiwalay na Polish pag-aalsa higit sa makalipas ang isang taon.

Sa palagay ko, panahon na para sa ating lahat sa kilusang ito, mga Hudyo at hindi mga Hudyo, na suriin ang ating katahimikan sa paksang ito, upang suriin ang pinagmulan nito. At lalo na kailangan ng mga Hudyo na isaalang-alang ang kanilang mga damdamin tungkol sa kanilang pagiging Hudyo, para sa anumang kamalayan sa sarili, anumang pagnanais na ilayo ang atensyon mula sa pagiging Hudyo ng isa ay isang internalisasyon ng anti-Semitism. At kung gusto nating harapin ng iba ang isyung ito, tayo mismo ay dapat magsimulang magkaroon ng pagmamalaki at pakiramdam na mahalaga ang ating kaligtasan bilang mga Hudyo.

Kung may magtatanong sa akin kung sa tingin ko ba ay posible ang isang Jewish Holocaust sa bansang ito, sasagutin ko kaagad: "Siyempre." Hindi ba nagkaroon ng iba pang holocaust ang America? Hindi ba nilipol ng America ang iba, ang mga itinuring nitong hindi kanais-nais o ang mga nasa paraan nito? Wala bang mga holocaust na nagaganap ngayon sa bansang ito? Bakit ako maniniwala na ito ay magpakailanman ay mananatiling mabait sa di-Kristiyano na pinagmumulan ng lahat ng mga kaguluhan nito, ang magnanakaw ng lahat ng kayamanan nito, ang commie na nagtataksil ng mga lihim nito, ang nakatagong juggler ng kapangyarihan nito, ang pumatay sa diyos nito? Bakit ako maniniwala na, dahil sa tamang mga pangyayari, ang Amerika ay magpapatunay na mabait sa Hudyo? Na binigyan ng sapat na kapangyarihan sa mga pasista, ang Hudyo ay mananatiling hindi nagalaw?

"Resisting and surviving America" (1982)

Bilang isang bata, ang una kong nadama tungkol sa pagiging Hudyo ay na ito ay mapanganib, isang bagay na dapat itago.

Habang tumatanda ako, natutunan ko ang buong lawak ng panitikang Yiddish; ngunit ang maagang pagpapakilalang ito na may likas na pananaw sa pulitika ay naging kasing lakas ng impluwensya sa aking buhay gaya ng digmaan.

Malinaw na itinuro sa akin ng karanasan na hindi lamang mga Hudyo ang nasa panganib at ang "hindi kanais-nais" sa akin ay hindi limitado sa aking pagiging Hudyo.

Bilang isang manunulat, pinahahalagahan ko pa rin ang mga tula na nagsasabi ng isang kuwento, lalo na ang dramatikong monologo. Pinahahalagahan ko pa rin ang karamihan sa isang tula na tumatalakay sa mga tao, lalo na sa mga alienated at wala sa mainstream-ang sobrang trabaho at walang pangarap, Third World, kababaihan, gay-a subdued, maalab na tula na nagpapahayag ng kanilang mga damdamin, kanilang mga pakikibaka, ang mga kondisyon ng kanilang buhay .

Ang Holocaust. Nakikita kong halos imposibleng isulat ang salitang iyon dahil dito-sa Amerika-nawala ang halos lahat ng kahulugan ng salita. At ang kasalanan ay nasa kapwa hindi Hudyo at Hudyo. Ito ay namamalagi sa "American way of life," na may proseso ng Americanization, sa American Big Business, na may komersyalismo, may posing, na may mga artipisyal na damdamin...Nalaman ko-at paulit-ulit akong natulala dahil dito-na ang mga tao (kabilang ang hindi- Hudyo) ay nagpipilit na hukayin ito. Ang mga manunulat, halimbawa, na walang damdamin o koneksyon sa digmaan, ay iginigiit ito bilang metapora sa panitikan, bilang isang epigraph, bilang isang uri ng kinakailangang karagdagan. Isang kaswal na parunggit sa Auschwitz. Isang pahilig na sanggunian sa Warsaw Ghetto. Sa paanuman ang "pagwiwisik" ng mga karanasang Hudyo ay naisip na nagpapakita ng pagiging sensitibo, isang kalakhan ng puso. At syempre hindi. Ito ay simpleng literary Holocaust, ang Holocaust ng mga salita na walang kinalaman sa katotohanan. Ito ay walang iba kundi isang pose. Dapat kong sabihin na ang aking mga ngipin ay nagngangalit sa tuwing nakikita ko ang mga walang bayad na kilos na ito-kadalasan ay walang anumang kontekstong Hudyo, walang anumang kahulugan ng karanasan o kasaysayan ng mga Hudyo.

Marami akong iniisip tungkol dito kamakailan, tungkol sa mga katiwalian dito sa Amerika, kung paano ang lahat ay nagiging malaking negosyo, kung paano ang lahat ay nagiging sakit. Lahat.

Paano ko masasabi sa mga tao na para sa mga nakaligtas na kasama ko sa paglaki ay hindi natapos ang Holocaust? Na sa buong buhay ko ay mararamdaman ko ang pagkawala ng hindi ko pa nakikilala ang aking ama, ni hindi nagkaroon ng litrato sa kanya pagkatapos ng edad na labing pito. Na sa buong buhay ko ay mararamdaman ko ang pagkawala ng mga tita at pinsan at lolo't lola na hindi ko kilala. Na ang aking ina ay nagsasalansan pa rin ng mga istante at mga istante ng pagkain-kung sakali. Iyon dalawampung taon pagkatapos ng digmaan, nang ang ilang plaster ay nahulog mula sa kisame ng sala, siya ay nanlamig sa takot dahil akala niya kami ay binobomba...Ang Holocaust ay hindi isang kaganapan na natapos noong 1945-kahit hindi para sa mga nakaligtas. Hindi para sa akin. Nagpatuloy ito dahil iisa lang kami ng nanay ko.

Ito ang kalituhan. Ang pagiging Hudyo. Ang pagiging tomboy. Ang pagiging isang Amerikano. Ang lahat ng ito ay nagtatagpo. Ito ay tulad ng mga damdamin tungkol sa mga magulang. Pag-ibig at kahihiyan. Ang masakit na realization na hindi sila perpekto.

Pagdating sa bottom line, ang Moral Majority ay Kristiyano. Gayundin ang Ku Klux Klan. Ganun din ang Nazi Party. At ako ay lubos na napipigilan na ang malalaking bahagi ng populasyon ng mga Hudyo ay hindi nakuha ang mga simpleng pangunahing katotohanang ito.

Nagagalit din ako na ang mga Hudyo ay kahit papaano, sa panahon ng prosesong ito, ay natigil-Hindi ako sigurado kung iyon ang tamang salita, ngunit hindi ko alam kung paano pa ito ipahayag. Hindi nila na-absorb ang karanasan ng Holocaust, hindi nila natutunan kung paano lampasan ang sakuna. Napagkamalan nilang naisip na ang paglampas ay nangangahulugan ng paglimot sa nakaraan, na ang pag-iisip tungkol sa kasalukuyan ay pag-abandona sa nakaraan. Iyon din ay isang masakit na pagkakamali, isang malaking pagkakamali para sa mga Hudyo sa Amerika, dahil pinipigilan nito ang marami sa kanila na gawing pangkalahatan ang kanilang karanasan, mula sa pagsali sa iba na nakaranas ng pang-aapi-hindi marahil isang eksaktong pagdoble ng pang-aapi ng mga Hudyo, ngunit gayunpaman ang pang-aapi.

Ito marahil ang pinakamasakit na aspeto para sa akin ng pagiging Hudyo, sapagkat lubos kong kinikilala bilang isang Hudyo, ipinagmamalaki kong ako ay isang Hudyo. At gayunpaman, kung minsan ay nararamdaman ko na napunit-napunit mula sa komunidad ng mga Hudyo, mula sa mga Hudyo na kinalakihan ko, na nag-aruga sa akin, tumulong sa akin. At gayon pa man ay hindi ko maintindihan kung ano ang ginawa ng Amerika sa kanila at kung paano ito naakit sa kanila. Nandiyan ang konserbatismo at talagang mahirap tanggapin. Ngunit ito ay naroroon, tiyak na naroroon sa mainstreaming.

Kung ano ang nakatagpo ng mga tomboy na Hudyo ay ang mga tipikal na konserbatibong paninindigan. Mga saradong pinto. Katahimikan. Kasuklam-suklam.

Yaong mga Kaliwa, Hudyo at hindi Hudyo, ay tila naniniwala sa kung ano ang palaging pinananatili ng Kanan-na ang mga Hudyo ang namamahala sa mundo at, samakatuwid, ang pinaka responsable sa mga sakit nito. Ang kaswal, ang kawalang-interes kung saan tinatanggap ng Kaliwa ang anti-Semitiko na paninindigan na ito ay nagpagalit sa akin. Ito ay karaniwang banayad, kadalasang kumukuha ng anyo ng anti-Semitism sa pamamagitan ng pagkukulang. Ang anyo nito ay upang ipakita o magsalita tungkol sa mga Hudyo lamang bilang mga mapang-api, hindi kailanman bilang anumang bagay. Iyan ay anti-Semitic.

Hindi ko maaaring tapusin nang hindi pinaninindigan hangga't maaari ang aking malalim na damdamin ng pagkakakilanlan at pagmamalaki sa pagiging isang Hudyo. Ang mga Hudyo ang unang nagtanim sa akin ng kahulugan ng pang-aapi at ang mga kahihinatnan nito. Ang mga Hudyo ang unang nagturo sa akin tungkol sa sosyalismo, uri, kapootang panlahi at kung ano ang tinatawag noong dekada limampu na "kawalang-katarungan." Mula sa mga Hudyo na pinagtibay ko ang mga mithiin na pinanghahawakan ko pa rin at mga prinsipyong pinaniniwalaan ko pa rin na totoo at dapat ipaglaban at isabuhay. Mula sa mga Hudyo nalaman ko ang tungkol sa pangangailangan para sa paglaban. Mula sa mga Hudyo natutunan ko rin na ang panitikan ay hindi lamang magarbong mga salita o matalinong metapora, ngunit sa halip ay malalim, malapit na konektado sa buhay, sa isang buhay kung saan ako bahagi. Talagang halos imposible na i-compress ang mana na ito sa isang talata. Ngunit alam ko ang lalim at sigla nito, at alam ko na hinigop ko ito nang lubusan sa aking kamalayan.

Sumulat ako ng mas maraming mula sa kamalayan ng Hudyo gaya ng ginagawa ko mula sa kamalayang lesbian/feminist. Silang dalawa ang laging nandyan, kahit anong topic ang gagawin ko. Ang mga ito ay naka-embed sa aking pagsusulat, naka-embed at naka-enmeshed hanggang sa punto na hindi naman sila makikilala bilang mga discrete elements. Ang mga ito ay nagsasama at pinaghalo at lumabo, dahil sa maraming paraan sila ay pareho.

"Secular Jewish Identity: Yidishkayt in America" (1986)

Siyempre, inaakala ng isang bata na ang kanyang mundo ay ang buong mundo.

Bagaman ang mga mag-aaral sa aking pampublikong paaralan ay malamang na siyamnapu't limang porsyentong Hudyo, hindi isang beses sa pagitan ng ikalawa at ikawalong baitang na naaalala ko ang isang guro-Hudyo o hentil-nagtalakay ng isang Hudyo na paksa o isyu, holiday, pinuno. Lahat ng bagay na pag-aari ng mga Hudyo sa labas ng mga pader ng P.S. 95. At sa pagsang-ayon ng mga magulang.

Hindi ko naisip na bilang isang sekular na Hudyo na tinukoy ang kanyang sarili sa pamamagitan ng kulturang Yiddish, ang aking pakiramdam sa sarili ay hindi maihihiwalay sa pagkakaroon nito, na kapag ito ay nasa panganib, ang aking sariling pagkakakilanlan ay nasa panganib. Hindi ko napagtanto na ito ay ang salamin na nagpakita sa akin sa aking sarili bilang isang Hudyo.

Ang paggamit ng Yiddish ay isang pagpapahayag hindi lamang ng pagmamahal sa isang wika, kundi ng pagmamalaki sa ating sarili bilang isang tao; ito ay isang pagkilala sa isang makasaysayang at kultural na yerushe, pamana, isang link sa mga henerasyon ng mga Hudyo na dumating bago at sa mga aktibistang pampulitika ng Silangang Europa. Higit sa lahat ito ang simbolo ng paglaban sa asimilasyon, isang paggigiit na manatili kung sino tayo.

Ako rin ay naging lubos na mulat sa matinding pagsisikap, ang pangakong kinakailangan upang panatilihing buhay ang isang wika at kultura sa isang kapaligiran na, sa pinakamaganda, ay walang malasakit. Lalo akong nasaktan sa kawalan ng paggalang sa Yiddish na tinatrato ng mga Hudyo. Sa kasaysayan, siyempre, ito ay walang bago. Palagi kong naririnig ang mga kuwento ng mga sagupaan, ang ilan sa mga ito ay marahas, sa pagitan ng Bund at ng komunistn na nagtataguyod ng "normalcy" at asimilasyon o sa tsiyonistn na nagpilit para sa isang Jewish homeland at Hebrew bilang pambansang wika. At noong 1963, nang bumisita ako sa Israel, narinig ko mismo ang pangungutya na itinuturing ng karamihan sa mga Israelita na Yiddish. Para sa kanila, ang ibig sabihin ng Yiddish ay shtetl, at ang shtetl ay ang Holocaust. Hindi na muli. Bagong lahi tayo dito. Ibang uri ng Hudyo. Inakala ko na sila ay anti-Semitiko, nakaramdam ng galit sa kanilang kawalan ng pang-unawa at pagmamalasakit. Ang Israel ay isang lugar kung saan maaaring nakaligtas ang kulturang Yiddish. (Ang Unyong Sobyet ang iba.) Ngunit ang mga Zionist sa Silangang Europa ay determinado na puksain ang nakaraan ng lahat ng mga Hudyo na dumating sa Israel-hindi katulad ng pilosopiya ng melting pot sa America-at ang pag-aalis ng Yiddish sa Ashkenazi ay isa sa mga hakbang tungo sa pagkamit nito. layunin.

Ang mga maagang saloobin na ito, ang post-World War II ay nagtulak patungo sa asimilasyon at ang tumaas na pagkakasangkot at pagkakakilanlan ng American Jewry sa Israel, ay gumawa ng kanilang marka sa kasalukuyang henerasyon. Kapag sasabihin ko sa mga tao na nagtuturo ako ng Yiddish, karamihan-lalo na ang mga Hudyo-ay natuwa. Paulit-ulit, narinig ko: "Ang cute!" Sasalungat ako na ang Yiddish ay isang wika tulad ng iba. Sinalita at isinulat ito ng mga henerasyon ng mga Hudyo sa Kanluran at Silangang Europa, tulad ng ibang mga tao sa anumang ibang wika. Ngunit dito sa America kung ano ang naging mame-loshn sa milyun-milyong Ashkenazi Jews, kung ano ang naging daluyan kung saan ang kasaysayan, kultura, pulitika, etika ng mga Hudyo ay ipinadala, ay naging isang biro, isang biro na karaniwang ginagawa ng mga Hudyo, isang biro ngayon kaya Americanized ito ay naging pag-aari ng hentil mainstream.

Noong Hulyo, 1983-tatlumpu't pitong taon pagkatapos umalis-bumalik ako sa Poland kasama ang aking ina sa okasyon ng ikaapatnapung anibersaryo ng varshever geto oyfshtand, Warsaw Ghetto Uprising. Kahit na ako ay pinalaki sa halos isang khurbn kultur, isang kultura ng Holocaust, ako ay lubos na hindi handa para sa karanasan. Sa Poland nakita ko ang mga anino ng kulturang Jewish-Polish at napaghihinuhaan ko mula sa kanila ang laki ng naganap. Ito ay tulad ng hakbang sa isang negatibo sa halip na isang larawan. Nadaig ako ng biglaang pagkaunawa sa laki ng pagkatalo.

Sa pagbabalik-tanaw, nagtataka ako kung bakit ang isang bagay na napakasimple gaya ng di yidishe kultur, na napakalapit na konektado sa aking buhay, ay naging napakahirap panatilihin, upang maging aktibong tapat. Bakit ako nakaranas ng napakaraming mga pag-urong?...Ang problema ay nagmumula sa lipunang Amerikano, na hindi kinukunsinti ang mga kultura sa labas ng mainstream at ginagawa ang lahat, materyal at sikolohikal, upang pahinain ang mga ito. Maging sa mga bata na nagsasalita ng Espanyol o nagsasalita ng Tsino o nagsasalita ng Yiddish, pare-pareho ang mensahe: Palitan ang iyong pangalan. gawing Amerikano. Kalimutan ang nakalipas. Kalimutan ang iyong mga tao.

Madalas na pinipilit ng kasaysayan ang mga Hudyo na makayanan ang mga fragment at, bilang resulta, natutunan namin kung paano lumikha ng mga bagong konteksto, bagong istruktura, bagong kabuuan-ang prosesong ito, tulad ng kaso ng Yiddish mismo, na kung minsan ay tumatagal ng mga siglo. Ito ay, sa palagay ko, bahagi ng ating katatagan, bahagi ng ating malaking kapasidad na magbago kapag mayroon tayong kalooban.

Na bilang isang Hudyo mayroon akong personal na taya sa kaligtasan ng yidishe kultur ay hindi isang bagay na ikinahihiya ko. Gusto kong mabuhay ang yidishe kultur at balak kong mag-ambag patungo sa layuning iyon. Ang pangakong ito ay nagpapalawak ng aking pananaw, hindi nagpapaliit nito. Naniniwala ako na kapag tayo mismo ay matatag na nakaugat sa ating sariling kultura, naiintindihan natin ang pangako ng iba sa kanilang mga kultura, ang mga bigkis ng katapatan, ang mga benepisyo ng komunidad. Higit pa rito, ang pagpapanatili ng yidishe kultur ay sumusuporta sa pagkakaiba-iba ng mga Hudyo na nagpapakain sa akin, na patuloy na ginagawang kawili-wili ang buhay. Ang aking pagkilala sa kulturang Sephardic, halimbawa, ay nagdulot ng pagpapalawak ng aking sariling pananaw sa mga tao sa pangkalahatan at partikular sa pambihirang lawak ng Hudaismo at ang karanasang Hudyo.

Ang kaligtasan ng Yiddish at ng kultura nito ay hindi nakasalalay sa ating kakayahang hanapin ang tamang termino para sa "corn flakes" o "jet lag"; ngunit sa halip sa aming kakayahang makahanap ng tamang lugar para sa yidishe kultur sa aming buhay, isang lugar sa iba pang mga pangako; sa ating kakayahang itanim ito sa ating kontemporaryong mga halaga at pulitika na natutunan sa labas ng mga hangganan nito. Halimbawa, ang feminismo: ang mga babae ay kapwa tagalikha at tagapaghatid ng kulturang Yiddish. Ang katotohanang ito ay dapat na maipakita sa kasaysayan ng kultura, tulad ng sa kontemporaryong mga institusyon at kaganapan ng Yiddish. Ang mga kontemporaryong Jewish feminist ay may maraming maiaambag at ang kanilang mga pananaw ay dapat hanapin. Ang mga Hudyo na magsasabing "hindi natin sila kailangan" ay dapat mag-isip muli tungkol sa kasaysayan, tungkol sa laki ng pamayanang Hudyo. Naniniwala akong kailangan natin ang isa't isa.

Nais kong ang aking paglahok sa Yiddish ay mag-ugat sa aking buhay, sa kasalukuyan, nais na ito ay maipasok sa aking kontemporaryong pulitika at mga alalahanin, na may espesyal na kalidad ng karanasan sa Jewish American. Di yidishe svive sa American environment. Isang mundo, hindi dalawa. Iyon ang magpapanatiling buhay ni Yiddish para sa akin.

"Jewish Progressives and the Jewish Community" (1988)

Hindi ko tinatanggap ang pag-aakala na mayroong dalawang magkaibang Hudyo na mundo-progresibo at mainstream (o tradisyonal)-lahat ng mga halaga at pamantayan ay palaging magkasalungat. Ang aking karanasan bilang isang feminist at isang tomboy ay ang mundo ng mga Hudyo na tinatawag nating progresibo ay kadalasang kasing bagal at nag-aatubili na harapin ang mga isyung feminist at bakla gaya ng mainstream na mundo ng mga Hudyo. Ang ilang mga pag-unlad ay ginawa at marami, bagaman hindi lahat, ang mga progresibong Hudyo ay umabot sa yugto ng pagbabayad ng obligatoryong serbisyo sa labi at pagtiyak ng representasyon ng token sa mga progresibong kaganapan. Ngunit ang isang malinaw na pangako sa paglaban sa sexism at homophobia at isang dedikasyon sa pagkakaroon ng ganap na karapatan para sa mga bakla ay hindi pumukaw ng parehong mga hilig na ibinubunga ng mga pakikibaka para sa mga karapatan ng ibang mga minorya. Karamihan sa mga Jewish feminist at gays na kilala ko ay nananatiling galit at bigo ng mga progresibong Hudyo. Malalim na nakatuon sa mga progresibong layunin, madalas sa taliba ng pampulitikang aksyon, nakikita ng mga Judiong feminist at bakla ang ating sarili na nakikipaglaban para sa mga karapatan ng iba nang walang ligtas na kaalaman na ipaglalaban tayo ng iba. Kadalasan, nag-iisa tayong lumalaban sa mga sexist at heterosexist na labanan sa parehong mundong ito.

Marahil ang karanasang ito bilang isang lesbian at feminist ang dahilan kung bakit sinisikap kong iwasan ang dibisyong "tayo" at "kanila" at subukang humanap ng pagkakatulad sa magkabilang mundo kung saan maglulunsad ng iba't ibang laban. Ang dibisyong "namin" at "kanila"-"natin" na nangangahulugang mga progresibo at "sila" ang pangunahing-ay masyadong simple at nagtatakip sa isang mas kumplikadong katotohanan. Ito rin ay may bahid ng pagmamayabang at pagiging matuwid sa sarili, na sa tingin ko ay nakahiwalay. Ipinapalagay nito na ang progresibong mundo ay may lahat ng bagay na maiaalok sa mainstream at ang pangunahing aktibidad ng mainstream ay ang alisin ang masasamang paraan nito. Ito ay hindi kapaki-pakinabang o tumpak. Ako, halimbawa, ay madalas na nasasaktan sa kamangmangan ng maraming progresibong Hudyo kaugnay ng kasaysayan, kultura, at relihiyon ng mga Hudyo at nais namin na magkaroon kami ng higit na pakikipag-ugnayan sa pangunahing komunidad at mas matibay ang aming pagiging Hudyo.

Kailangang magkaroon ng mas malawak na komunikasyon sa pagitan ng mga progresibong Hudyo at ng mainstream na Hudyo, kailangang magkaroon ng palitan, pakikipagpalitan kung gusto mo. Kung ang gayong mga palitan ay hindi magaganap, tayo ay magiging mga progresibo pa rin, ngunit hindi mga progresibong Hudyo... Kailangang magkaroon sa gitna natin ng isang mas malaking pakiramdam ng isang pagpapalitan sa pagitan ng mga katumbas kaysa sa pagitan ng mga nagbibigay at tumatanggap. Kung ang pakiramdam ng paggalang sa isa't isa ay hindi umiiral, kung gayon tayong mga progresibo ay tiyak na habang-buhay na makikita bilang mga tagalabas.

Bilang isang feminist at lesbian, bilang isang Yiddishist at isang kultural na Hudyo, madalas akong nakakaramdam ng pagkalayo sa mga progresibong Hudyo na hindi katulad ng aking mga alalahanin sa kultura, na hindi nag-aalala tungkol sa kaligtasan ng kultura ng mga Hudyo... Nalaman ko, sa katunayan, na ang aking Ang mga alalahanin tungkol sa pagkakakilanlan at kultura ng mga Hudyo ay kadalasang nagiging tulay sa pangunahing komunidad ng mga Hudyo at nagbibigay-daan sa akin na makakuha ng mga progresibong isyu tulad ng mga karapatan ng kababaihan at bakla at lesbian sa isang mas nakikiramay na tainga.

Tayong mga Hudyo ay nabubuhay sa isang kakaibang makasaysayang panahon kung saan ang ating kahulugan ng kasaysayan ay kadalasang medyo nababaluktot. Para sa maraming mga Amerikanong Hudyo, pinababa ng Holocaust at Israel ang kasaysayan ng mga Hudyo sa mga taong 1939-1945, o 1948 hanggang sa kasalukuyan. Ang napakalimitadong pananaw na ito sa kasaysayan ng mga Hudyo ay natural na nagpapaliit sa konsepto ng pagkakakilanlang Hudyo at ang pagiging makitid ay isa na dapat nating salungatin bilang mga progresibo.

Huwag nating kunin ang saloobin na dahil sa ating pulitika ay dapat tayong manatiling malinis at hindi makihalubilo sa mga Hudyo-ang mainstream. Maging handa tayong makipagkita sa mga Hudyo sa maliliit na sentro ng komunidad sa ating mga kapitbahayan gaya ng pakikipagpulong natin sa mga Palestinian. Ang gawaing dapat gawin sa mga sentro at sinagoga na ito ay kasing kritikal ng gawaing kailangan upang malutas ang tunggalian ng Palestinian/Israeli.

Panayam (1997)

sa Meaning and Memory: Interviews with Fourteen Jewish Poets by Gary Pacernick (2001)

Ang paraan ng paglalaro ng mga bagay sa kanilang sarili ay nagpapasalamat sa kilusang lesbian/feminist dahil talagang nakatulong ito sa akin na makaalis doon. Hindi ako sigurado kung mapipili ba talaga ako ng isang university press o ng iba pang press na ilalathala. Ang isang bagay tungkol sa kilusang lesbian/feminist ay mayroon kaming maraming puwang para gawin ang anumang gusto naming gawin, at kaya ako ay lubos na nagpapasalamat dahil ang kilusan ay talagang nagbigay sa akin ng lakas.

May isang buong tradisyon ng mga imigrante, Hudyo at hindi Hudyo, na tumitingin sa Amerika sa isang tiyak na paraan-bilang isang pag-asa at pangakong natupad. Hindi ako tumitingin sa ganyan. Tinitingnan ko ito bilang isang lugar kung saan maraming tao ang natangay. Wala silang ganap na kalayaan; wala silang oportunidad sa ekonomiya.

Sosyalista pa rin ako, kahit na nawawalan ako ng pag-asa kung paano ipahayag iyon sa mga araw na ito. Ito ay simple, napakasimple: dapat magkaroon ng patas na pamamahagi ng kayamanan. Sa tingin ko ang uri ng pagkakaiba-iba ng ekonomiya na nakikita natin ngayon ay malaswa. Wala akong sinasabing radikal o bago. Mababasa mo ito sa New York Times; ang bangin sa pagitan ng mayaman at mahihirap ay tumaas nang walang katapusang sa huling dalawang dekada at iyon ay isang kakila-kilabot, kakila-kilabot na bagay. Nakakatakot kung iisipin mo kung ano ang mga pangunahing pangangailangan ng mga tao-kung ito ba ay ang pagbabakuna ng kanilang mga anak o abot-kayang pabahay at ang kalaswaan ng nakukuha ng mga manlalaro ng basketball o mga tao sa korporasyon o mga presidente ng HMO. Walang nangangailangan ng ganoong kalaking pera.

Sa tingin ko ang mga makata ang pinakamahalagang depensa natin laban sa korapsyon sa wika. Sila ang mga reinventors ng wika, ang mga tagapagtanggol ng wika, na iginigiit na kung paano mo ipahayag ang iyong sarili, kung paano mo ihatid ang iyong karanasan, ay talagang mahalaga sa mundo.

Sa tingin ko ang Yiddish ay isang bagay na talagang pinupuntahan ng mga Hudyo ng Ashkenazi upang tulungan silang tukuyin ang kanilang sarili sa mga terminong umiral bago ang digmaan sa halip na may kaugnayan sa Holocaust o Israel. Itinuturo nila ang mga isyu ng wika at kung ano ang maaaring ipahayag at ibig sabihin ng wika at lalo na kung ito ay isang wikang pambansang wika. Sa tingin ko ang mga manunulat ay may mahalagang tungkulin dito, at sa tingin ko ang ilan sa kanila ay tumatanggap nito. (GP: Writing in Yiddish?) IK: Well, at least talking about Yiddish or using a little bit of Yiddish even to make their English less mainstream, to make their English more Jewish. Nagsisimula nang mag-aral ang mga tao. Sa tingin ko ang maliliit na hakbang na ito ay makabuluhan. (GP: Kaya sa ilang paraan ay inaalala mo ang tradisyong iyon.) IK: Inaasahan ko na hindi ko ito gaanong ginugunita kundi ang pagdadala nito sa kasalukuyan...Sa pamamagitan ng aking pagsusulat at sa pamamagitan ng paghikayat sa ibang tao-hindi lamang sa mga manunulat. Gusto kong "i-activate ito," para maramdaman ng mga Hudyo na konektado sila sa kulturang ito, na maangkin nila ito bilang kanilang pamana, kanilang pamana. Ito ang humubog sa kanilang mga magulang-mahusay, sa puntong ito, kailangan kong sabihin ang kanilang mga lolo't lola at ninuno sa Silangang Europa.

Mayroong isang libong taong gulang na tradisyon sa Poland na pakiramdam ko ay mas malapit kaysa sa mga relihiyosong tradisyon batay sa Torah at Talmud at halakha. Ngayon karamihan sa tradisyong iyon ay relihiyoso. Ngunit kinakatawan nito ang aking kasaysayan, ang aking mga ninuno na Hudyo sa Poland. Ang Poland ang sentro ng aking pinagmulang kulturang Hudyo, at ang pagkawasak ng sentrong iyon sa Silangang Europa ay lumikha ng pag-agaw ng aking buhay. Ang aking misyon ay subukang malaman kung paano magpatuloy dito. Kaya sa kahulugan na iyon ay hindi ko tinatanggap ang Zionist premises ng Diaspora at homeland-na dichotomy. Pakiramdam ko ang mga Hudyo ay maaaring maging Hudyo kahit saan. Maaaring kailanganin nilang gawin ito sa iba't ibang paraan depende sa konteksto, labanan, suporta, at iba pa. Ngunit kailangan nilang malaman ito. Kaya, oo-hindi ang Israel o ang Bibliya ang core ng aking Jewish Identity. (GP: Maaari mo bang sabihin kung ano ito? Memorya ba ito?) IK: Para sa akin ito ay wika at kultura. Ang tinawag ng Jewish Labor Bund na pambansang awtonomiya sa kultura...Ang wika mismo ay talagang walang kahulugan sa akin. Ito ay dahil ang isang wika ay ang midyum ng isang buong kultura, ng isang panitikan, ng isang pulitika (sosyalismo) na ang wika-Yiddish-ay nagbibigay ng kahulugan. Ngayon ang tanong para sa akin ay kung ano ang nangyayari sa kumbinasyon ng wika at kultura dito sa Estados Unidos. Ako ay isang taong kasalukuyang aktibo sa pagsasalin. Ayokong mawala ang Yiddish heritage na yan sa mga Hudyo dito na hindi marunong magbasa ng Yiddish. Kaya sabay-sabay kapag nagsasalin ako nag-proselyt din ako para sa mga tao na mag-aral ng Yiddish para mabasa nila ang orihinal. Ang hindi ko alam ay kung maaari ba talaga tayong magkaroon ng isang sekular na kultura-ibig sabihin ay hindi batay sa relihiyosong kasanayan at ritwal o sa mga relihiyosong teksto-dito sa Estados Unidos tulad ng ginawa nila sa Europa. Mayroon silang wikang Yiddish upang tukuyin ito, kami ay hindi. Syempre, I'm hoping na kaya natin at gagawin.

Sa labas ng Israel at Russia, mayroon tayong sariling mga katotohanan, at ang Yiddish ay "Ang Wikang Hindi Mawawala." Madalas kong pinag-uusapan ang pananabik na ito para sa Yiddish sa kabila ng Israel, sa kabila ng lahat ng mga alaala ng Holocaust, sa kabila ng lahat ng aktibidad ng mga Hudyo na bahagi ng buhay ng mga Amerikanong Hudyo. Maraming pakiramdam tungkol sa Yiddish kapwa sa isang mas lumang henerasyon at isang nakababatang henerasyon na hindi man lang ito narinig. Habang ako mismo ay tumatanda, nakatagpo ako ng mga batang mag-aaral na ang mga magulang ay hindi natatandaan ang Yiddish o hindi ito alam, ngunit marahil ang kanilang mga lolo't lola ay nagsasalita ng Yiddish. Ang Yiddish para sa karamihan ay lalong malabong alaala. At gayon pa man ang nakababatang henerasyong ito ay may ganitong pananabik. Ito ay isang kawili-wiling kababalaghan. Ano ang nawawala sa buhay ng mga Hudyo sa Amerika na nagpapaisip sa mga Hudyo na maaaring punan ng Yiddish ang isang walang laman? Malinaw, may kulang. Hindi natin alam kung para sa kanila ay Yiddish ang sagot o hindi; may nangyayari sa henerasyong iyon. Ang gusto kong isipin ng mga tao ay kung bakit sa panahong may kabaliwan tungkol sa Holocaust, tungkol sa memorialization, tungkol sa pakikipanayam sa mga nakaligtas, at iba pa, mayroong isang mayamang muling pagkabuhay ng musikang klezmer. Ito ba ay isang pagnanais na tumuon sa kagalakan na naroon bago ang digmaan?

(Kung magagawa mo ulit, ano ang iba mong gagawin?) IK: As a student, I was a purist (or so I thought). Nakatuon lang ako sa panitikan at tula. Noong bata pa ako, naiinis ako sa pilit kong binabasa ang kasaysayan. Ngayon, sana pinag-aralan ko pa ito. Sinusubukan kong abutin. Sa aking mga kabataan, nagkaroon ako ng isang matalas na uri ng intuitive na personal na kahulugan ng kasaysayan, ngunit talagang hindi ko ito pinagtutuunan ng pansin sa isang mas disiplinadong paraan, at sa palagay ko iyon ay isang tunay na pagpapayaman sa akin, sa intelektwal.

(Anung pinaka-nakamamanghang bagay tungkol sa buhay?) IK: Na nagpapatuloy ito sa kabila ng pagiging marupok nito. Ang lahat ng uri ng mga hangs sa pamamagitan ng isang lapad ng buhok at gayon pa man sa paanuman ito ay namamahala.... Naririnig mo ang mga kakila-kilabot na kuwento tungkol sa buhay ng mga tao...digmaan, pang-aabuso, kahirapan-na kahit sino ay nabubuhay ay kapansin-pansin. Minsang sinabi ni Audre Lorde, "Wala sa amin ang nakatakdang mabuhay." May katotohanan iyon, at nananatili akong namangha na marami sa atin ang nagagawa. Pambihira na maaari tayong maglakad-lakad at gumana sa kaunting paraan, lalo na sa isang produktibong paraan. Para sa anumang kaguluhan na nangyayari sa loob ng mga tao at ang sakit na nararanasan nila sa gabi sa kanilang mga panaginip, nagagawa pa rin nilang bumuo ng mga buhay sa araw na makabuluhan sa ibang tao at sa kanilang sarili.

Interview with Yiddish Book Center (2017)

Ipinanganak ako sa Warsaw noong panahon ng digmaan. At ako ay -- nakaligtas bahagyang dahil nakatago ako sa isang lugar sa isang ampunan ng Katoliko. At inayos iyon ng aking mga magulang. Napatay ang tatay ko sa pag-aalsa. Isa siya sa mga taong sangkot sa pag-aalsa -- sa pag-oorganisa nito.

Hindi ito isang edad kung saan ipinaliwanag ng mga tao ang maraming bagay sa mga bata. Talaga. Ibig kong sabihin, maingat na kami ngayon tungkol sa, ito ba ay magdudulot ng trauma sa bata at lahat ng ito. Walang nag-isip tungkol dito.

Sa palagay ko ang aking pagpapakilala sa mapagmahal na tula at panitikan ay nagmula sa Yiddish

Ang '50s ay ibang-iba sa kultura kaysa sa kung ano -- anumang bagay na mayroon tayo ngayon. Ibig kong sabihin, walang tulay sa pagitan ng pampublikong paaralan na iyon at ng shule na iyon. Sa pampublikong paaralan, ginawa namin ang Pasko ng Pagkabuhay -- kahit na ito ay, tulad ng, siyamnapu't walong porsyentong Hudyo, nag-Easter kami, nag-Pasko kami. Walang binanggit ni isang bagay na Hudyo. At sa shule, parang wala na ang ibang bahagi ng mundo.

Nagustuhan ko ang uri ng tula ng Yiddish na tulad ng, Morris Rosenfeld. Nagustuhan ko ang isang tao na nagkukuwento -- salaysay. Nagustuhan ko ang salaysay sa tula.

Kapag nagsusulat ako, paulit-ulit kong sasabihin ito nang malakas sa aking sarili. Gusto kong marinig ito. Gusto kong marinig ang tunog nito. Hindi lang -- Gusto kong manipulahin ito sa page at kung ano ang hitsura nito, ngunit gusto ko rin itong marinig.

Naranasan ko ang maraming homophobia nang lumabas ako, mga 1974

Ang nangyari ay nagpasya ang mga Jewish feminist na bawiin ang ilang bagay o -- itinulak nila ang komunidad ng mga Hudyo -- at ang mga taong nasa labas nito, biglang nakita ng mga babae na may isang paraan para makapasok dahil sa iba pang Jewish feminist na ito. ..Ginawa ito ng bawat minoryang babae. Bumalik sila sa kanilang mga komunidad at sinabi nila, Nasaan ang mga babae? Tingnan ko kung saan sila nagtago, kung saan sila inilibing, kung sino ang nakalimutan, sino ang dapat alalahanin. Lahat tayo ay ginawa iyon sa ating sariling mga komunidad na pinagmulan, at ginawa ko ang parehong bagay sa Yiddish. At kaya, noong ginawa ko kay Melanie Kaye/Kantrowitz -- noong ginawa namin ang "The Tribe of Dina," na-highlight namin si Fradel Shtok, na hindi ko pa narinig noon, at Kadia Molodowsky, na mayroon ako, ngunit hindi ko alam na nagsulat siya ng prosa. At naglathala kami -- nagsalin ako ng dalawang maikling kwento ng dalawa. At bukod sa, sa tingin ko, mula sa Rokhl Korn, ito ay, tulad ng, ang unang pagkakataon na ang mga prosa ng mga taong ito ay ipinakita.

Mayroong napakalaking halaga ng pagiging maprotektahan -- tulad ng tatlong klasikong manunulat. Hindi mo -- hindi masasabi na sila ay sexist. Bakit? Ibig kong sabihin, bakit sila -- sila ba talaga, ang ibig kong sabihin, ang tanging tatlong lalaki noong nakaraang siglo na hindi sexist? Ito ay walang kahulugan.

Kinuha ko ang aking unang paglalakbay sa Poland; ito ay noong '83; ito ang ikaapatnapung anibersaryo ng Warsaw Ghetto Uprising. At sumama ako sa aking ina -- ang tanging pagkakataong bumalik siya. At iyon ay nagkaroon din ng matinding epekto sa akin. Sa tingin ko iyon din ang nagtulak sa akin nang higit pa sa pagsisikap na bawiin ang isang Yiddish legacy, dahil ako ay medyo -- lalo akong naantig sa mga sementeryo, na -- ang dalawang mas malalaking sementeryo na nakita ko ay nasa Łódź at sa Warsaw. At iyon, sa palagay ko, ay nagtulak din sa akin, dahil sa ilang mga paraan, ang paglalakbay na iyon at ang mga sementeryo na iyon ay napakalinaw sa akin ang Holocaust sa paraang hindi pa nangyari noon. Dahil ang mga lapida ay sumasalamin sa buhay na nawasak sa napakakonkretong paraan. Ibig kong sabihin, ikaw -- ito ay hindi abstract na mga salita; hindi ito isang litrato; ito ay -- ito ay talagang mga libingan ng mga aktwal na tao at isang aktwal na buhay. At ito ay isang bagay -- minsan kong sinabi na ito ay tulad ng pagtingin sa isang negatibo -- sa halip na tumingin sa larawan, ikaw ay tumitingin sa negatibo. At iyon ay napakalalim.

Isa sa mga bagay na ginawa ko noong nagpunta ako sa Poland nitong tag-araw ay, iginiit ko na may mga tomboy -- dahil alam ko kung ano ang nangyayari doon -- na iginiit ko na ang salitang "tomboy" ay nasa aking bio. At ito ay kawili-wili -- sa Kraków, tatlong kabataan ang lumapit sa akin, isa sa kanila ang lumuluha, tuwang-tuwa na nagawa ko ito, at talagang -- napag-usapan ko na ito.

Noong panahong iyon, hindi isang madaling proseso ang lumabas sa komunidad ng mga Judio. At madalas, kusang-loob akong naging token. I mean, alam kong ginagamit ako bilang token. Ngunit sa palagay ko ito ay bahagi din ng proseso. Sa tingin ko pinapayagan mo ang iyong sarili na maging isang token nang madalas, alam mo. Ngunit sa tingin ko ito ay bahagi ng isang proseso ng pag-aayos ng mga tao at pagkakaroon ng isang token doon na kaya nila -- na ginagawang mas madali para sa ibang tao na hindi maging isang token.

Ako ay isang tao na interesado sa kasaysayan sa pangkalahatan. Sa tingin ko, dapat tayong magkaroon ng tumpak na kasaysayan, at sa tingin ko, dapat nating tingnan ang mga taong nabura, mga kasaysayang nabura.

Ang pagsasalin ng panitikang Yiddish sa Ingles ng -- simula sa, tulad ng, Irving Howe, at iyon ay ganap na nagbura ng mga kababaihan, kaya mas masahol pa ito sa Ingles kaysa sa aktwal na nasa Yiddish.

Nagsimula ang Jewish Labor Bund bilang isang uri ng sosyalistang kilusan na naglalayon sa mga manggagawang Hudyo at umunlad sa -- napakabilis, sa totoo lang -- ito ay umunlad sa isang uri ng sosyalista, kilusang kinikilala sa sarili ang kultura, nang sa gayon ay hindi lamang sila - - na hindi lamang ito interesado -- o nauunawaan na ang pagkakaroon lamang ng mas mahusay na sahod o mas mahusay na mga kondisyon sa pagtatrabaho ay talagang hindi sapat, at ang mga tao ay nangangailangan ng mga paaralan at mga aklatan at mga organisasyon sa palakasan at teatro at sining at panitikan upang mamuno sa isang uri ng pinayaman ang buhay...Ang Bund ay palaging -- napakalakas, bago ang digmaan, anti-Zionist, at ako ay pinalaki -- Hindi ko alam kung ako ay pinalaki na anti-Zionist, dahil sa oras na ako ay may kamalayan , Israel ay umiral na at ang Bund ay nakipagpayapaan sa katotohanang mayroong isang Israel, ngunit hindi ako nagkaroon ng ideyang Zionist na ako ay -- na ang aking tahanan ay naroon. Palagi kong naramdaman na ang aking tahanan ay nasa Poland...Gusto kong matiyak na ito ay maaalala. Gusto kong ipasa ito sa ibang tao.

Nadama ko na sa pamamagitan ng pagsasalin, una sa lahat, gumawa ako ng isang bagay na naa-access na hindi naa-access at mananatiling hindi naa-access. At sa ilang mga kaso, ito ay talagang nagbigay inspirasyon sa ibang mga tao na matuto ng Yiddish, sa pamamagitan ng pagbabasa ng -- pagkatapos ay sinabi nila, gusto kong basahin ang orihinal at gusto kong magbasa pa. Ano ang hindi isinalin?...hindi ito katulad ng tunay. Ito ay hindi kailanman. Ngunit ito ay makukuha mo ito, o wala kang makukuha. At sa palagay ko ang isang mahusay na pagsasalin -- hindi ito ang orihinal -- ay nagbibigay sa iyo ng maraming...Sana marami pang bagay ang available sa English. I mean, sana maglagay ako ng gamit sa classroom ko. Ngunit hindi ko magagawa, maliban kung ito ay isinalin. At pagkatapos, nangangahulugan iyon na ang mga mag-aaral ay nananatiling ignorante tungkol dito.

Interview (2018)

Naging pamilyar lang talaga ako sa mga relihiyosong aspeto ng Judaismo nang maging aktibo ako sa Women’s Movement, at napilitan ako. Nagtatrabaho ako sa mga babaeng mapagmasid, at gusto kong maging sensitibo, kaya nagsimula akong matuto. Ginawa namin ng isang kaibigan ang isang feminist Haggadah. Mayroon akong isang buong grupo ng mga xerox na Haggadah na may lahat ng uri ng mga diyosa sa kanila.

Pakiramdam ko ay napakaswerte ko, bagaman, dahil noong lumabas ako, na noong 1973, ang New York ay lumulukso lamang. Ito ay sumasabog. Ito ay pagkatapos ng Stonewall. Nagsimulang mag-ayos ang mga lesbian. Ako ay kabilang sa isang grupo ng mga lesbian na manunulat. Apat kaming nagpasya na magsimula ng Conditions magazine, halimbawa, at bago iyon mayroon kaming isang grupo na tinatawag na Di Vilde Chayas [ang mga ligaw na hayop], na isang grupo na mayroong Adrienne Rich, Melanie Kaye/ Kantrowitz, Gloria Greenfield, at Evelyn Torton Beck, na gumawa ng Nice Jewish Girls.

Ang Jewish Labor Bund ay isang non-Zionist organization, kaya halos hindi ko naisip ang Israel. Ngunit kung ikaw ay magiging kasangkot sa Kaliwa, kailangan mong simulan ang pag-iisip tungkol sa Israel. Si Melanie at ako ay naging lubos na nakatuon sa pagsuporta sa Women in Black noong '87. Bumuo ako ng grupo dito, ang Jewish Women’s Committee to End the Occupation (JWCEO) kasama sina Clare Kinberg at Grace Paley. Nais naming makilala bilang mga Hudyo na nagpoprotesta.

Noong nai-publish ko ang aking unang libro, mayroon akong mga tula na lesbian doon. Ang ilang mga tao ay nakakuha nito, at ang ilang mga tao ay hindi. May mga taong gusto lang tingnan ang aking Holocaust poetry. Nagkunwari silang walang iba. Sa kabilang banda, maraming mga tomboy na interesado lamang sa aking mga tula na lesbian at hindi gaanong nagmamalasakit sa mga Holocaust. Napakahirap para sa akin na magbigay ng mga pagbabasa dahil hindi ako nagkaroon ng pinagsamang madla. Makalipas lamang ang maraming taon, noong dekada '90, nang ako ay naging mas kilala at maimbitahan sa mga kampus, halimbawa, na ang aking mga pagbabasa ay co-sponsor ng isang English department, isang women's center, at isang LGBT committee o grupo. . Kapag ginawa ko ang mga bagay na ito, ang mga tao ay palaging sasabihin, 'Gee, hindi pa kami nagkaroon ng ganoong halo-halong madla bago.' Noong '70s... ito ay masyadong hilaw. Ang ilan sa mga ito ay medyo pangit, at ito ay lubhang nakakabigo para sa akin na makita ang komunidad na aking pinanggalingan ay napaka-panatiko.

Ikaw ay uri ng isang tao sa isang sandali at isa pang tao sa isa pang sandali. Sa palagay ko ang tanging oras na talagang kumpleto ka ay kapag ikaw ay mag-isa o sa isang kapaligiran kung saan hindi ka nagtatago. Sa gay community, hindi ko itinatago ang aking pagiging Hudyo. Hindi lahat ay interesado sa aking gawaing Yiddish, ngunit walang sinuman ang nagalit dito. Ngunit sa mundo ng mga Hudyo, kailangan kong isara sa ilang mga paraan.

Pakiramdam ko ay konektado sa kasaysayan ng mga Hudyo. Pakiramdam ko ay bahagi ako ng komunidad ng mga Hudyo, sa lahat ng pagkakaiba-iba nito. Bilang isang Hudyo, ang aking kapalaran ay nakatali sa ibang mga Hudyo. Iyon ay maaaring Hasidim, Sephardim...mga taong ibang-iba sa akin. Bilang karagdagan sa pakiramdam ng bono at pangako, nararamdaman ko rin ang isang obligasyon na mag-ambag sa kultura ng mga Hudyo, at maaaring magkaroon ng iba't ibang anyo. Maaaring iyon ang sarili kong pagsusulat, o maaaring mga pagsasalin mula sa Yiddish, upang ang mga taong hindi nagsasalita ng Yiddish ay maaaring kumonekta sa tradisyon ng Ashkenazi. Ayokong mawala ang Yiddish dahil walang makakabasa nito. Gumugugol din ako ng maraming oras sa salungatan ng Israeli-Palestinian. Pakiramdam ko ay bahagi ito ng akin, sa isang paraan; Hindi ko lubos na mailalayo ang sarili ko rito, ngunit labis akong nababagabag sa mga nangyari doon. Kinikilala ko ang pagkakaroon ng mga relihiyosong teksto, ngunit hindi ko kailangang paniwalaan ang mga ito. Pinahahalagahan ko ang ilan sa kanila mula sa panitikan o historikal na pananaw, at naiintindihan ko na bahagi sila ng aking kasaysayan bilang isang Hudyo, ngunit hindi ako naantig ng sinagoga. Hindi rin ako sentimental tungkol dito.
- "You write that you have always identified as a secular Jew. What does that mean to you?"

Kailangang magkaroon ng higit na kaalaman sa pagkakaiba-iba sa buhay ng mga Judio.

Sa palagay ko ay walang perpektong komunidad—may iba't ibang uri, at nagbabago ito. Isa sa mga bagay na nagkakamali tayo ay ang gusto nating maging static ang mga bagay. Kailangan mong kilalanin kung kailan ito naging kulong o matigas o preskriptibo. Alam mo, ang mga tao ay laging nakakalimutan, si Hasidim ay itinuring na mga rebelde 250 taon lamang ang nakalipas. Excommunicated sila! Iniisip ng lahat na sila ay nasa paligid, naglalakad sa disyerto sa Palestine. Hindi sila naging! Hindi nila napagtanto na ito ay mas pabago-bago. Na nagbibigay sa akin ng pag-asa, na nagbabago ang mga bagay.

Sa palagay ko mayroong isang strand ng mga tao na nagsasabing kailangan mong magsalita ng Yiddish, at kailangan mong sabihin ito nang tama. Ayokong maging elitista ang kilusan. Noon ay Hebreo ang loshon ha-kodesh [banal na wika]. Ayokong maging banal na wika ang Yiddish. Gusto kong ito ay maging sa mga tao, na kung saan ay ang paraan na ito ay palaging. Sa tingin ko iyon ay isang bagay na dapat bantayan.

Interview with Forward (2019)

Mga Bayani: Grace Paley, Tillie Olsen, Shirley Chisholm — napakagandang henerasyon!
Isa sa mga magagandang bagay na gusto kong gawin ay ang kumuha ng mga bilingual na aklat, parehong sa Yiddish at ngayon sa Polish...Mayroon akong, tulad ng, tula na nasa Polish sa isang panig at Ingles sa kabilang panig. At iyon ay isang uri ng isang kawili-wiling paraan, din, para sa akin na mag-isip tungkol sa tula at tumingin sa mga bagay.

Para sa akin ay may mga uri ng maramihang American Jewish na pagkakakilanlan. Ang isa ay ang pagkakakilanlan ng Zionist -- na ako ay isang Hudyo dahil ako ay isang Zionista, at wala na akong kailangang gawin pa, ngunit maaari kong suportahan ang Israel at ako ay isang Hudyo. At pagkatapos, nariyan ang mapagmasid -- ang isa na -- alam mo, pumunta ka sa sinagoga. At ang mga sekularista -- ang ibig kong sabihin, noong aking -- noong una kong isinulat ang aking sanaysay, "Secular Jewish Identity: Yiddishkayt in America" sa "Tribe of Dina," na, parang, sa, hindi ko alam, '83 , '84, ang mga tao ay lumapit sa akin at sinabing, Hindi ko napagtanto na ako ay isang sekularista...mayroon ding ibang pagkakakilanlan na may kinalaman sa Holocaust, at ito ay may kinalaman sa alinman sa pagkilala sa iyong sarili bilang isang nakaligtas. o pagkilala sa iyong sarili bilang unang henerasyon o pangalawa at ngayon ay pangatlo, kung saan ang iyong pagkakakilanlan ay Hudyo dahil sa iyong koneksyon sa Holocaust.

Ang mga sining, sa palagay ko, ay lubos na nagpapatibay -- nagpapatibay, kahit na sila ay nakakapanlumo.

Ang aking mga mag-aaral ay palaging -- kapag gusto nilang pag-usapan ang tungkol sa aktibismo, ay palaging nag-aalala na hindi nila -- alam mo, Well, mayroon lamang kaming apat o limang tao. At sinasabi ko sa kanila, "Huwag kayong mag-alala tungkol diyan." Alam mo, malaki ang magagawa ng apat o limang tao. At hindi mo alam kung saan ka hahantong.

Nagturo nga ako, at maaari akong magsimulang muli sa susunod na semestre, sa loob ng sampung taon sa Bedford Hills Correctional Facility. At palagi kong isinaalang-alang ang bahaging iyon ng -- hindi ko alam kung saan dumating ang pagnanais na gawin iyon. Ito ay isang bagay na gustung-gusto kong gawin, at ito -- alam mo, ginawa nitong makita at binuksan ko ang isang buong bahagi ng uri ng sistema ng hustisya at lipunan ng Amerika. Ngunit nadama ko na ito ay lubos na naaayon sa aking koneksyon sa Bundist, kahit na ito ay walang kinalaman sa Yiddish o Hudyo, o anumang bagay. Ngunit malaki ang kinalaman nito sa pagiging patas at katarungan.

Interview (2021)

Para sa akin, Israel ay walang mahalagang papel. At tulad ng sinasabi ko, ang ibig kong sabihin, hinangad ko ang Poland, hindi ang Jerusalem.

Bumuo kami ng Conditions magazine kaya naramdaman namin na gumagawa kami ng isang bagay na talagang nakakatulong at isang bagay na talagang pinaniniwalaan namin. At babaguhin namin ang literatura. At sa tingin ko ginawa namin.

Kung sakaling interesado kang tingnan kung ano ang nangyari sa kilusang kababaihan, sa kilusang lesbian, sa paligid ng Israel, dapat mong basahin ang Yours in Struggle, na mayroong artikulo ni Barbara Smith, isang African -American lesbian, Minnie Bruce Pratt, tungkol sa pagiging isang puting Southern lesbian, at Elly Bulkin na gumagawa ng isang buong survey kung ano ang nangyari sa paligid ng Israel at Zionism sa mga magazine, sa mga collective. Ibig kong sabihin, ito ay isang breaking. Isa ito sa mga isyung iyon na tuluyang naghiwalay ng mga tao.

Sa tingin ko, ang pagluluksa ng anim na milyon na walang kaalam-alam kung sino sila, saan sila nanggaling, kung ano ang kanilang buhay, ay walang kabuluhan. Naniniwala talaga akong walang kabuluhan. Kailangan mong malaman kung ano ang iyong iniluluksa. At mayroong isang tunay na pagtutol, hindi ko alam kung tungkol saan ito.

Kapag pumunta ka sa isang bookstore at tumingin ka sa Judaica, halimbawa, ang karamihan sa mga libro ay alinman sa Israel o Holocaust. Iyan ang dalawang pangunahing paksa ng mga aklat. At iyon ay isang kahihiyan. Dahil mayroong hindi kapani-paniwalang mayamang kasaysayan. At din dapat mong malaman kung ano ang nawasak at kung ano ang posible. Sa tingin ko iyon ang isa sa mga bagay na ginawa ng Bund ay upang ipakita kung ano ang posible.

Sa tingin ko ang bagay ay ang pagiging isang sekular na Hudyo sa isang nakatuon, may kamalayan na paraan, hindi lamang sa pamamagitan ng default o sa pamamagitan ng kawalan, ngunit sa halip na may nilalaman, ay mahirap na trabaho. Ibig kong sabihin, kailangan mong pagsikapan ito. Hindi tulad ng mayroon kang sinagoga na mapupuntahan. Alam mo, hindi tulad ng isang institusyon na maaari mong pasukin.

Lumaki ako na may tunay na pagtatangi laban sa relihiyon. At sa palagay ko sa ilang antas ay mayroon pa rin ako nito. Ngunit sa parehong oras, kailangan kong igalang ang katotohanan na may mga matatalino, may mabuting layunin na mga tao na, alam mo, naniniwala ito. At hindi ko kayang lampasan iyon. At kung gusto ko sila sa aking panig, kailangan kong tratuhin sila nang may paggalang at may kaalaman at hindi maging mangmang sa parehong paraan na gusto kong igalang ako ng ibang tao at huwag maging mangmang tungkol sa kung sino ako.

Ang papel ng tula sa kilusan ng kababaihan at noong ikalawang alon, ay napakahalaga at nakikita.

Nagsimula ang Bund kasama ang 13 tao sa isang maruming attic at Vilna at ito ay naging isang kilusang masa. At alam ko ito mula sa sarili kong karanasan sa nangyari sa lesbian feminist movement at sa kilusang kababaihan, tulad ni Gloria Anzaldúa, na ngayon ay tinuturuan sa mga klase sa pag-aaral ng kababaihan. Audre Lorde, na tinuturuan sa mga klase sa pag-aaral ng kababaihan. At nagsimula kami, alam mo, Kundisyon at Persephone Press. Kitchen Table, This Bridge Called My Back, I mean, nasimulan lang yan ng dalawa o tatlong tao. Alam mo, at nakakagulat ang nangyari. At sino ang maghuhula nito? Hindi nila ito hinulaan, gusto lang nilang gawin ito! Nais nilang mag-publish ng isang bagay at kaya nila ginawa.

Labis akong humanga sa mga taong sumama sa Mga Karapatang Panganak at nagambala sa kanila, sa mga paglalakbay, at nagpumilit na magtanong at pagkatapos ay pinilit na umalis. Sa tingin ko iyon ay mahusay lamang. I have to say, I think there is, it's not only anti Zionism, I think it is a general, that there's a very young generation now, and I don't know where they are culturally or secularly, but I think politically that they have. tumigil sa pagkatakot sa establisimiyento ng mga Hudyo at tumanggi silang tanggapin ang sinasabi sa kanila. At naghahamon sila. At iyon, sa palagay ko, ay kahanga-hanga lamang. Dahil ayaw nilang sabihin na ang Holocaust ay hindi mahawakan at hindi mo maihahambing ang anuman at blah, alam mo iyon. At ayaw nilang sabihin na hindi mo ako papayagang magsalita tungkol sa mga Palestinian, alam mo, magsasalita ako tungkol sa kanila, hindi ako patatahimikin.

Mga quote tungkol kay Irena Klepfisz

Isinulat ng makatang Hudyo na si Irena Klepfisz sa mame-loshn, Yiddish, ang katutubong wika, maging ang kanyang pira-pirasong bersyon nito, bilang isang gawa ng pagbawi, upang iligtas ang natitira, "ang alingawngaw na ito ng isang panahon at kultura ng Europa kung saan hindi ko kailanman nabuhay at tungkol sa kung saan segunda-mano ko lang narinig na parang isang kuwento ng pamilya."
- Bettina Aptheker Tapestries of Life: Women's Work, Women's Consciousness, and the Meaning of Daily Experience (1989)

Pagtitiis, panunupil, kaligtasan, pagbubukod, kahangalan, at trabaho ang mga tema na nagtutulak sa walang humpay na tula na ito. Si Klepfisz ay higit pa sa pantay-pantay sa gawain ng pagsasalin ng kanyang mabigat na kamalayan sa kahanga-hangang wika. Ang tula ay may maraming anyo: salaysay, soneto, journal entry, prosa....Ang mood ng tula ay mabangis, mapang-uyam, balintuna. Ang kalinawan at pagiging simple ng kanyang wika ay kapansin-pansin.
- Cheryl Clarke, Conditions (blurb cited in Different Enclosures (1985))

Ang kagalang-galang na Polish-Jewish na kultura kung saan ipinanganak si Irena Klepfisz ay winasak ng Nazi genocide. Ipinangako niya ang kanyang sarili sa layunin ng pagpapanatiling buhay ng Yiddish (ang katutubong wika) at Yiddishkayt (ang paraan ng pamumuhay ng Yiddish). Karamihan sa kanyang mga tula, sanaysay, at dula pati na rin ang mga lektura, pagtuturo, at panlipunan at pampulitikang aktibismo ay nakatuon sa layuning ito...Sa gilid ng tula at tuluyan ay nagsusulat siya nang may kalinawan at katumpakan tungkol sa mga sakuna na sandali na naganap sa kanyang sarili. batang buhay, dinadala ang mambabasa sa kanyang bangungot na mundo. Ang malupit na pananaw ni Klepfisz sa Amerika ay nagmula sa katapatan ng makata sa sosyalismo ng kilusang paggawa ng mga Hudyo; ang kanyang pangitain ay yaong sa isang sekular na Hudyo. "Itinuro sa akin na inaapi ng kapitalismo ang masang manggagawa at lahat ng mahihirap na tao, na dapat itong wasakin, at dapat tayong magsikap tungo sa pagbuo ng isang lipunang walang uri."
- Gary Pacernick, Meaning and Memory: Interviews with Fourteen Jewish Poets (2001)

Ano si Klepfisz: isang survivor na nag-aaral ng survival, na naglatag ng halaga ng surviving sa kanyang mga tula at nagpapatotoo sa mga hindi nakaligtas. Ang mga account kung saan siya ang tagapag-ingat ay ang mga account ng isang nawasak na maliit na mundo sa Jewish Poland, isang kultura, isang sibilisasyon na hindi na umiiral...Siya ay nagpapatakbo mula sa isang matigas ngunit malalim na pakikiramay. Walang nakasaad sa mga tulang ito; lahat ng nangyayari. Wala pa akong nabasang mas magandang sequence tungkol sa mga bilanggong pulitikal."
- Marge Piercy, The American Book Review (blurb cited in Different Enclosures (1985))

Panimula sa A Few Words in the Mother Tongue: Poems (1990), ni Adrienne Rich

Ang gawa ni Irena Klepfisz ay isang mahalagang bahagi ng tula ng muling paglikha ng kultura. Nagsisimula ito sa isang mapangwasak na panlabas na kaganapan, ang pagkawasak ng European Jewry sa panahon ng Nazi sa pamamagitan ng teknolohikal na organisadong genocide na kilala bilang Holocaust, o, sa Yiddish, der khurbn. (Isinulat ni Klepfisz: "Ang salitang Yiddish ay mahalaga, dahil, hindi tulad ng terminong Holocaust, ito ay sumasalamin sa yidishe geshikhte, kasaysayan ng mga Hudyo, na nag-uugnay sa mga kaganapan ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig sa der ershter un tsveyter khurbn, ang Una at Ikalawang Pagkawasak (ng Templo)."

Ang malaking pamumulaklak ng panitikang Yiddish ay naganap noong huling bahagi ng ikalabinsiyam at unang bahagi ng ikadalawampu siglo, kasabay ng pag-usbong ng sekularismo ng mga Hudyo at ng mga kilusang paggawa at sosyalistang mga Hudyo. Mula sa mga tradisyong ito na binunot ng kasaysayan si Irena Klepfisz, na nagdeposito sa kanya sa isang komunidad ng mga nakaligtas sa New York.

Kung magsasalita ako dito, kung gayon, tungkol sa mga karanasan kung saan nasimulan ang tula ni Klepfisz, ito ay dahil sa isang makasaysayang pangangailangan ang naging dahilan kung bakit siya naging uri ng makata: ni isang "unibersal" o isang "pribadong" paninindigan ang kanyang luho.

Dahil "hihinto ang kasaysayan para sa sinuman," si Klepfisz ay nagpatuloy sa pagsulat ng isang tula ng hindi kompromiso na kumplikado, na nakasuot ng tila simple, kahit na walang kwentang wika-simple at hubad bilang yugto ng isang teatro kung saan ang mahigpit na ekonomiya ay naglalabas ng isang malakas na konsentrasyon ng pakiramdam.

May pambihirang sigla sa mga unang tula ni Klepfisz tungkol sa mga kababaihan sa Holocaust...Sa kanila, nanganganib si Klepfisz na subukang magpatotoo sa bahaging ito ng kanyang kasaysayan nang walang kompromiso at walang melodrama. Siya ay nagtagumpay dahil siya ay isang makata, hindi lamang isang saksi.

Ang "Bashert" ay isang tula na hindi katulad ng iba pang naiisip ko sa American, kabilang ang Jewish-American, tula, sa mga delineasyon nito hindi lamang sa karanasan ng survivor (sa balat ng ina na "dumaan" bilang gentile kasama ang kanyang sanggol na anak na babae) ngunit ng kung ano ang mangyayari pagkatapos mabuhay: ang buhay na tila nagpapatuloy, ngunit hindi makapagtiyaga; ang buhay na nagpapatuloy, na nakikipagpunyagi sa isang malawak na alienation, sa isang estado ng "equidistance mula sa dalawang kontinente," sinusubukang unawain ang kanyang lugar bilang isang Hudyo sa mas malaking mundo ng mga hentil ng Amerika,

Si Klepfisz ay nagsulat ng isa sa mga dakilang "borderland" na tula-mga tula na umusbong mula sa kamalayan ng pagiging walang isang heograpiya, time zone o kultura; ng paglipat sa loob at pati na rin sa panlabas sa pagitan ng mga kontinente, lupain, mga panahon ng kasaysayan, o, gaya ng ipinahahayag ng makata ng Chicana Gloria Anzaldúa, sa "patuloy na estado ng mental nepantilism, isang salitang Aztec na nangangahulugang napunit sa pagitan ng mga daan." Isang kamalayan na hindi maaaring, at tumangging maging, asimilasyon. Isang kamalayan na sumusubok na angkinin ang lahat ng mga pamana nito: katapangan, pagtitiis, pananaw, kabangisan ng kalooban ng tao, at gayundin ang ilalim ng pang-aapi, ang mga pagbaluktot na quarantine at marahas na pagwawalang-bahala na idinudulot sa puso. Kapag sinabi ko na ang "Bashert" ay isang tula na hindi katulad ng iba pa, ang ibig kong sabihin ay ito: sa kanyang anyo, sa kanyang taludtod at mga ritmo ng tuluyan, sa kanyang paggigiit sa memorya nang walang ideyalisasyon, ang kanyang pagtanggi na bumitaw.

Ang mga bilingual na tula ni Klepfisz ay hindi-at ito ay makabuluhang nag-drop ng mga Yiddish na parirala sa isang maginhawang pag-uudyok ng isang ideyal na nakaraan, na nakapaloob sa bobe at zayde, o bilang isang uri ng Jewish seasoning sa isang Amerikanong dila.

Sa puting North America, ang tula ay itinalaga sa praktikal na sining, mula sa pampulitikang kahulugan, at gayundin sa "entertainment" at ang akumulasyon ng yaman-kaya, itinulak sa gilid ng buhay. Klepfisz, ang tagapagmana ng parehong European Jewish Socialist-Bundist political tradition, at isang Yiddish cultural tradition, ay natural na tumatanggi sa naturang "enclosures."

Si Klepfisz ay isa sa mga bihirang artista sa Hilagang Amerika na, sa loob at sa pamamagitan ng kanyang sining, ay nagsasaliksik sa mga materyal na kondisyon kung saan ang malikhaing salpok, na hindi kabilang sa kasarian, lahi, o uri, ay maaaring maisakatuparan o mahahadlangan.

Sa ibang ugat, ang mga tula ni Klepfisz para sa mga babaeng mahilig sa babae ay nagsusuri ng pagtatanong kung ano ang nangyayari sa kama, sa relasyon. Minsan, tulad ng sa "mga panahon ng stress" dry humor laces kahinaan; laging may habag para sa sarili at sa iba.

Sa kabuuan, at sa mga huling linya nito, ang aklat na ito ay nagtatanong ng mga pangunahing katanungan tungkol sa paggamit ng kasaysayan. Na ginagawa nito ito mula sa pagkakaugat sa kasaysayan ng mga Hudyo, isang hindi pagkakatulad na lokasyon, ay isang bahagi ng lakas nito. Ngunit ang kasaysayan lamang ay hindi nagbibigay ng lakas na ito; ang patuloy na paggawa ng makata na may kahulugang Hudyo. Ang iba pang bahagi, siyempre, ay ang integridad ng mga tula nito. Ang isang Klepfisz na tula ay nabubuhay sa gitna ng mga kumplikadong tensyon, kahit na ang texture nito ay maaaring mukhang transparent. May boses, minsan boses, sa mga tulang ito na kadalasang maririnig sa pamamagitan ng malakas na pagbabasa. Ang kanyang kahulugan ng parirala, ng linya, ng pagbabago ng tono, ay halos walang kamali-mali. Ngunit hindi perpekto ang hinahangad ni Irena Klepfisz. Ang pag-igting sa napakaraming puwersa: wika, kawalan ng pananalita, memorya, pulitika, kabalintunaan, pakikiramay, pagkagutom sa nawala, pagkagutom para sa hustisyang kailangan pa ring gawin, ang dahilan kung bakit ang tulang ito ay mahalaga sa mga bagong paglalahad ng kasaysayan na ating sisimulan. , noong 1990, upang isipin.

Introduction to Dreams of an Insomniac (1990), ni Evelyn Torton Beck

Ang pambihirang kapangyarihan ng gawa ni Irena Klepfisz ay nakasalalay sa puwersa ng moral at artistikong integridad nito. Ang mga sanaysay na ito ay magkakaugnay at nagsasapawan (hindi lamang sa isa't isa, kundi pati na rin sa kanyang mga tula) sa ganap na hindi inaasahang mga paraan. Sino pa maliban kay Klepfisz ang makapagpapaunawa sa atin nang napakalinaw (at palaging nasa balangkas na Hudyo, lesbian, feminist, at may kamalayan sa uri) ang kinakailangang magsalita laban sa pananakop ng Israel sa West Bank at Gaza? Laban sa anti-Semitism at homophobia? Laban sa compulsory motherhood? Laban sa komersyalisasyon ng Holocaust? At magsalita nang kasinglakas para sa pagpapalakas at pangangalaga ng sekular na kulturang Yiddish sa Estados Unidos? Para sa demystification ng pagsulat? Para sa pagdiriwang at kagalakan ng malikhaing gawain? Sa panahon ng panunupil, kapag ang mga progresibong pulitika ay lumulubog at dumarami ang mga krimen ng pagkapoot, ang mga sanaysay ni Klepfisz ay nagpapaliwanag na ang pulitika ay personal, at ang personal ay dapat na patuloy na unawain bilang pampulitika. Ang matalas na pagpuna ni Klepfisz sa maraming kilusan at komunidad ay umaakay sa amin na kumilos, na siyang paraan niya ng pagpapanatiling buhay ng pag-asa. Bagama't malugod kong tinanggap ang gawaing pagsulat ng panimula sa dami ng mga sanaysay na ito, sa pamamagitan ng kanyang tula ko unang nakilala si Irena Klepfisz. Masasabi ko pa rin ang pagmamadali ng nasasabik na pagkilala na dumating sa akin nang, pagkatapos mag-browse sa seksyon ng lesbian poetry ng isang tindahan ng libro ng kababaihan noong 1977, bigla kong binuksan ang mga panahon ng stress at nakilala ko ang aking sarili. Narito ang isang babaeng nagsusulat bilang isang batang nakaligtas sa Holocaust, bilang isang lesbian, bilang isang feminist, at bilang isang Hudyo. Noong panahong iyon, wala akong alam na ibang lesbian/feminist na kahit papaano ay nakagawa din ng "takasan ang kapalarang iyon."

Mga eksperimento, tinawag niya ang kanyang mga sanaysay. Mga pagtatangka sa mga solusyon. Ngunit hindi kailanman ginamit ni Klepfisz ang kawalan ng katiyakan bilang dahilan upang maiwasan ang pagkilos. Bilang karagdagan sa kanyang mga teoretikal na sinulat, siya ay naging isang tagapag-ayos sa parehong Jewish at lesbian/feminist na komunidad, nagtuturo at nagbibigay ng mga workshop sa feminism, kulturang Yiddish, anti-Semitism, at Middle East. Sa pagkuha ng aking pahiwatig mula sa paunang salita ng may-akda, pinahintulutan ko ang aking sarili na tumugon sa mga sanaysay na ito sa paraang hindi linear na nag-uugnay, na siyang gusto ko ring paraan ng pagsulat. Ang mga sanaysay ni Klepfisz ay nakakapagpalaya at nakakaengganyo dahil sa katapatan na dulot niya sa mga proseso ng pagsulat, pag-iisip at muling pag-iisip, pagtatanong, muling pagsusuri sa isang desisyon na maaaring mukhang tama ngayon ngunit maaaring mapatunayang mapahamak na mali bukas.

Sa pamamagitan ng kanyang pagtataguyod ng isang bagong sekularismo ng mga Hudyo, tinawag ni Irena Klepfisz sa ating pansin ang kabigatan ng break at sa paggawa nito ay nagsisimula ang kinakailangang gawain ng pagkukumpuni.

Binigyang-diin ni Klepfisz na "hindi pagsunod sa pagpili na ginawa ng karamihan ng mga Amerikanong Hudyo ay hindi katulad ng sekularismo, na ang sinasadyang pinili bago ang Holocaust sekularismo ay palaging pampulitika at kultura, at palaging nauugnay sa isang "matinding determinasyon na mapanatili ang pagkakakilanlang Hudyo ." Siya ay parehong mariin na "ang isang tunay na pangako sa Jewish sekularismo ay hindi maiiwasang nangangahulugan na dapat tayong gumawa ng mga desisyon-tulad ng mapagmasid na mga Hudyo-tungkol sa kung paano ayusin ang ating buhay at ang ating relasyon sa mga Hudyo at hindi-Hudyo-kung paano isama ang nakaraan. .. Ang isang tunay na pangako sa Jewish sekularismo ay hindi maiiwasang nangangahulugan din ng isang pangako sa pagtatatag at pagsuporta sa mga sekular na Jewish na institusyon na nagbibigay sa atin ng isang pakiramdam ng komunidad at karaniwang layunin."

Ipinipilit ni Klepfisz na mapanatili ang integridad ng bawat indibidwal na kultura habang ito ay sumasama sa iba. Ito ay isang pananaw na nararapat tularan.

Sa isang talumpati noong 1989 sa isang pampublikong kaganapan na itinaguyod ng Jewish Women's Committee to End the Occupation of the West Bank and Gaza, sinabi ni Klepfisz kung ano ang nag-uudyok sa kanya na kumilos-upang mag-organisa ng mga workshop, co-founder ng Committee, at maglakbay sa Israel para kumonekta. kasama ang kilusang pangkapayapaan ng kababaihan doon: "Sinasabi sa atin na ang kasaysayan ay gawa ng ibang tao.... Sinasabi sa atin ito dahil tayo ay mga babae.... Paulit-ulit ang mensahe ay monotonously pareho: wala kang kapangyarihan, wala kang kapangyarihang baguhin ang anuman. Ngunit hindi ako naniniwala dito. Naniniwala ako na karaniwan, ang mga ordinaryong tao ay hindi passive na kalahok sa mga makasaysayang pangyayari. Kung paano hinuhubog ng bawat isa sa atin ang ating buhay, hinuhubog ang kasaysayan.

Isa sa mga kapansin-pansing katangian ng napakaraming sanaysay ni Klepfisz ay ang kanyang kakayahang bumuo ng isang bilingual na paraan ng pagsulat, isang paraan na naglilipat ng Yiddish sa Ingles, kaya pinapanatili ang mame-loshn (ang European mothers' tongue), na ginagawang mas agaran ang wika. , hindi gaanong kakaiba. Ang malalim na resonance at mga alaala ng pagkabata na lumitaw nang una kong basahin ang mga sanaysay na ito ay nagpapaalala sa akin na para kay Klepfisz, tulad ng para sa akin at sa maraming iba pang mga Ashkenazi na Hudyo na nakakalat sa buong mundo, ang Yiddish ay nagsisilbing isang mahalagang tungkulin - ito ay "ang salamin na ginawa akong nakikita sa aking sarili. ." Alam ni Klepfisz na ang wika ay isang makabuluhang tagapagdala ng kultura, isang bagay na totoo lalo na sa Yiddish, na sa konteksto ng kasaysayan ng mga Hudyo ay "nagpapatawag ng mundo sa ilalim ng mga salita."