Rabbânî Yahudilik

Rabbânî Yahudilik (İbranice: יהדות רבנית‎, romanize: Yehadut Rabanit), altıncı yüzyılda Babil Talmud'unun derlenmesinden beri Yahudiliğin ana akım formunu oluşturan dini hareket.^[1] Farisi Yahudilikten köklenmiş Rabbânî Yahudilik, Sina Dağı'nda Musa'nın Tanrı'dan Yazılı Tevrat ile yorumlamaları ve tefsirleri içeren "Sözlü Tevrat'ı" birlikte aldığı ve halkına beraber aktardığı, bu yorumlamaların ise kesintiye uğramadan daha sonra yazıya geçirildiği inancına dayanır. Sözlü Tevrat'ın yazılı hale getirilmesinde dönemin hahamlarının Hristiyan metinlerin kanonlaştırılmasından etkilendikleri düşünülmektedir.^[2]

Rabbânî Yahudilik, Sözlü Tevrat'ı ilahi bir otorite olarak tanımayan ve Yahudi kutsal metinlerinin rabbânî yorumlamalarına inanmayan Sadukiler, Karaimler ve Samarilerin inançları ile çelişir. Halen Yahudi mezhepleri arasında halahanın (Yahudi din hukuku) bağlayıcılığı ile önceki hahamların yorumlarının doğruluğu konusunda derin farklılıklar olmasına rağmen, tüm çağdaş mehzepler kendilerini Sözlü Tevrat geleneğinden ve rabbânî analiz yöntemlerinden gelen inançlar olarak tanımlar.

Kaynakça

^ "Arşivlenmiş kopya". 1 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2020.
^ See, Strack, Hermann, Introduction to the Talmud and Midrash, Jewish Publication Society, 1945. pp. 11–12. "[The Oral Law] was handed down by word of mouth during a long period...The first attempts to write down the traditional matter, there is reason to believe, date from the first half of the second post-Christian century." Strack theorizes that the growth of a Christian canon (the New Testament) was a factor that influenced the rabbis to record the oral law in writing.

Dış bağlantılar

Britannica.com: Rabbânî Yahudilik 12 Haziran 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce)

[1] "Arşivlenmiş kopya". 1 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2020.

[2] See, Strack, Hermann, Introduction to the Talmud and Midrash, Jewish Publication Society, 1945. pp. 11–12. "[The Oral Law] was handed down by word of mouth during a long period...The first attempts to write down the traditional matter, there is reason to believe, date from the first half of the second post-Christian century." Strack theorizes that the growth of a Christian canon (the New Testament) was a factor that influenced the rabbis to record the oral law in writing.

[1]

[2]