beur

Loukîz eto : boere.

Walon (Rifondou)

Etimolodjeye

1. {Bdj|bord-|bordon}} 2. Tayon-bodje vî hôt almand « bûr » ‎(« måjhone »), diveut kécfeye mostrer l' houte di dzeu l' mene, adon-pwis li pousse lu-minme.

Sustantif

singulî	pluriyal
beur	beurs

beur omrin

bodje d' èn åbe
- (El soyreye), on n' oyeut k' ça: ene lame rinaker cobén so on beur, pu hemter tot do long, winkyî afeye, et come sounter cwand ene vineut a rén, å dbout, divant di s' renonder — Auguste Laloux, Li curè d’ Sautau (fråze rifondowe).
- Ci Jan di Weer, ci dislweyål, s' irè djeter dvins on beur— w:Li Salazår lidjwès (vî scrijhaedje) (fråze rifondowe).
(mot d’ houyeu) pousse d' ene houyire.
- Loukîz l’ toet : l’ pus ledjire lavasse
  Passe houte, ç’ n’ est k’ ene pelote di strin ;
  Ene mate crouweur scheut dvins les rins
  Et, come èn on beur, i fwait sombe ! — Martin Lejeune, Bultén del Societé d' Lidje, "Lu pauve ome èt l’amoûr", tome 43, p. 140 (fråze rifondowe).
- Cités do Noer Payis, moriånès overresses,
  Corons, beurs et terisses, infier di nos houyeus,
  Wice ki l' tchanson del hoye est scrîte a côps d' havresses,
  Et la ki l' cour del tere hansixh do feu griyeus— Louis Lagauche, "L' inmant", Å neûr payîs dè l’ hoye, (1947), p. 129 (fråze rifondowe).