cogne
Etimolodjeye
candjîS’ i gn åreut ene sakî ki sepreut cwè åd fwait di l’ etimolodjeye di « cogne », el pout stitchî vaici.
Prononçaedje
candjî- AFE :
- diferins prononçaedjes : /kɔɲ/ /kuɲ/ (fok deus prononçaedjes)
- prononçaedje zero-cnoxheu : /kɔɲ/
- Ricepeures : nén rcepåve
Sustantif
candjîsingulî | pluriyal |
---|---|
cogne | cognes |
cogne femrin
- manire d’ esse, difoûtrinnmint, d’ ene sacwè.
- On-z imprimrè so foye di cogne A4.
- Ni vént i nén blaguer m' laide tiesse,
Mes ouys, mi vinte, mes pîs, mes mwins,
Lu k' a moens l' cogne d' ene djin k' ene biesse !
Bén vla on råle, edon surmint ! — Jean Bury, Joyeux rèspleus (1899), "Bin v’la st-on râre èdon surmint" (fråze rifondowe). - —Tins, atrape, Beau Nuage!!
Patch! ine savate après l’ sôlêye. Ci fout l’ signâl, èt les hèrvês di totes les cognes aplovît so li s’crène dè pauve potince, qui n’ sét wice si hèrer èt houkî s’ feume. — Joseph Vrindts, Tot tûsant (1924), Beau nuage, p.300.
Sinonimeye
candjîMots d’ aplacaedje
candjîOmofoneye possibe
candjî- /kuɲ/ /kɔɲ/ : cougn (cougnet d’ bwès u d’ fier)
- /kuɲ/ : dji, i, ele cougne, ti cougnes (do viebe « cougnî », fé l’ amour)
Ortografeyes
candjîE rfondou walon :
Ratournaedjes
candjîEtimolodjeye
candjîDo viebe « cogner ».
Codjowa
candjîcogne
- indicatif prezintrece, prumire et troejhinme djins do singulî, do viebe « cogner ».
- suddjonctif prezintrece, prumire et troejhinme djins do singulî, do viebe « cogner ».
- kimandeu prezintrece, deujhinme djin do singulî, fôme camaerådrece, do viebe « cogner ».