arincrin

Loukîz eto : Arincrin.

Walon (Rifondou)

Arincrins dins les bwès.

Etimolodjeye

Aplacaedje tîxhon : « arin » (araegne), calké do picård (mins k’ egzistêye eto e gåmès, sorlon l’ ALW8, p. 340; li sfwait mot walon, «aran» n’ egzistêye ki dins l’ mot d’ aplacaedje tîxhon «arantoele») + crin; crin d’ araegne.

Prononçaedje

AFE :
- diferins prononçaedjes : /a.ʀɛ̃.kʀɛ̃/ Prononçaedje a radjouter, miersipepieuzmint e l’ notule ALW 8.158 .
- prononçaedje zero-cnoxheu : /a.ʀɛ̃.kʀɛ̃/
Ricepeures : arin·crin

Sustantif

singulî	pluriyal
arincrin	arincrins

arincrin omrin

(pus sovint eployî å pluriyal) toele d’ araegne.
- Ça fjheut come ene dintele d’ arincrin.
- Po stantchî l’ sonk, on mete l’ arincrin sol côpeure. — Motî Toussaint (fråze rifondowe).
- Et, tot tapant å lådje li vî ouxh di si ovroe,
  Vla k’ i dåre en ene coine, dviersî on hopea d’ plantches,
  Tot covrous d’ arincrins : les waxhlins estént la ! — Henri Simon, "Li rvindje di l' åbe" (fråze rifondowe).
- C'èst dè bon !... Li botèye èst pleinte d'arîcrès. On l'a d'pôy' mi naihance. — Joseph Mignolet, "Al bèle fontinne, comèdèye è treûs-akes", 1924, p.33.
- Cwand on n’ est pus al môde, k’ on est divnou halcrosse,
  K’ on a on pî toirtchî, ou bén ene pitite bosse,
  Paf ! on t’ here e gurnî, divins les arincrins. — L. Renard, (sourdant a recråxhî).
- Li galant, pindou après on somî, halcotéve dins les arincrin. — José Schoovaerts (fråze rifondowe).
- Loukîz l’ tournicoter åtoû di s’ frumele come on malton åtoû d’ ene moxhe al låme ; loukîz ses pîs ; loukîz lzès texhe åtoû di s’ kipagneye èn invizibe arincrin, dismetant k’ leye tripele cåzu so plaece tot tchacant dvins ses mwins. — Jean-Pierre Dumont.
(imådjreçmint) pitite fråjhûle djin.
(éndjolike) (todi singulî) (sicrît eto «Arincrin») Daegntoele (internete).
- Po saveur les ca et les ma so Max Stirner, les sûtis polnut cweri dsu l’ arincrin.