ouf ! Règlement de compte en famille, mais probablement justifié. ( )

Als tiener ontdekt Alexandre Jardin dat zijn grootvader, als directeur van het kabinet Laval, een belangrijke rol zou hebben gespeeld in de collaboratie met de nazis en de deportatie van duizenden joden tijdens het Vichyregime in Frankrijk. Maar na de oorlog wordt hier niet meer over gesproken en blijft de familie haar rol als vooraanstaande Franse familie spelen. Het verleden wordt toegedekt met een laag respectabiliteit en luchthartigheid maar nooit afgezworen. Integendeel de zoon schrijft in 1978 een boek waarin hij hulde brengt aan zijn vader (Le Nain jaune) en een beeld ophangt die volgens de kleinzoon allerminst strookt met de werkelijkheid.
Het boek van de kleinzoon is in de eerste plaats een openbare schuldbekentenis maar schiet m.i. op diverse manieren tekort. Zo blijft de auteur steken in de emotionaliteit van zijn schuldgevoel en blijkt nergens uit dat hij een diepgravend en objectief onderzoek heeft ingesteld naar de ware rol van zijn grootvader en de context waarin alles gebeurde. Als niet-historicus acht hij zichzelf daarvoor ongeschikt, wat op zich wel lovenswaardig is, maar het onderzoek van gekwalificeerde historici lijkt hij per definitie te wantrouwen, als zou heel Frankrijk, historici incluis, zich na de oorlog een ondoordringbaar kleed van onschuld hebben aangemeten. Ook het beeld over de grootvader blijft wazig, vertroebeld door de lens van zijn afschuw. De grootste verdienste van dit boek is het feit dat hij die zwarte episode uit de Franse geschiedenis en de discussie over de schuldvraag terug opengooit en laat aanvoelen hoe zwaar de schuld van de voorouders op de afstammelingen kan wegen. ( )

http://rivesderives.blogspot.ca/2012/08/des-gens-tres-bien-alexandre-jardin.html ( )

J'ai aimé ce livre candide et douloureux. Une quète de ses origines, avant de passer le flambeau à la génération qui suit. Chaque génération doit assumer, pas toujours simple. ( )

Dans ce récit autobiographique, le romancier fleur bleue affronte son lourd passé familial (son grand-père était collaborateur) et ose poser la question de la cécité nationale qui entoure encore de nos jours une des pages sombres de l'histoire de France. A quand un ouvrage équivalent sur la guerre d'Algérie ? ( )