(...)

Het is daar dat De Voorstad Groeit uitblinkt: in het naast elkaar plaatsen van verschillende perspectieven die tegelijkertijd waar en tegengesteld zijn – in de kern is het even meerstemmig als de boeken over de Kapellekensbaan. In een paar zinnen wordt in een perfect natuurlijke spreektaal zowel het verhevene van de schepping, het lijden door oorlog en utopisch denken met elkaar verbonden. Alsof het niks is. Het proza van Boon is ongelofelijke krachtig, en dat 292 bladzijden lang – een lange geut scherpzinnig bewustzijn, een opmerkzaamheid die intuïtief aanvoelt maar toch duidelijk geconstrueerd is. Dat proza vergt hier wel een trage, geconcentreerde lectuur, want veel van het plot gebeurt tussen de lijnen.

(...)

Ik wil het hier nog hebben over iets dat onbelicht is gebleven in de secundaire literatuur die ik vond, iets dat ook te maken heeft met historisch besef. Voor mij was De Voorstad Groeit het sterkst in de eerste helft, wanneer de meeste personages nog jong zijn, en telkens pijnlijk blijkt dat ze hun gevoelens niet kunnen uitdrukken, ze wellicht niet eens zelf begrijpen. Keer op keer laat Boon snedig psychologisch inzicht zien, een voldragen begrip van de mens – zonder enige zweem van beschuldigend gemoraliseer – opnieuw alsof zoiets vanzelfsprekend is.

Het is daar dat de roman het interessants is als tijdsdocument, als een verhaal uit en over een tijd die in niets vergelijken valt met onze huidige belijdeniscultuur. Via het onderwijs en de media lukt onze samenleving er vandaag veel beter in om mensen te doen na denken over zichzelf en hun eigen gevoelens, en die ook te communiceren. Hoewel het vermoedelijk niet Boons hoofdbedoeling was, kwam dit besef tijdens het lezen herhaaldelijk als een mokerslag binnen, omdat het de tragiek van het leven toen nog zovele malen groter maakt.

(...)

Volledige recensie op Weighing A Pig Doesn't Fatten It ( )