I read this book every year. Grossman’s masterful writing, is poignant, sorrowful, profound, compelling.

The book is a metaphor for death, and of all of the lingering aspects of loss, accepting loss and journeying forward, with endless grief. Grief has no timeline, contrary to what some think. ( )

Falling Out of Time by David Grossman is a 193-page long prose poem that laments and explores the devastation of grief for parents of children who have died.

The characters are unnamed except for their roles in the book: The Walking Man, The Woman Who Left Home, The Town Chronicler, The Town Chronicler’s Wife, The Midwife, The Cobbler, The Net-Mender, The Centaur, The Elderly Math Teacher, the Duke.

Perhaps their ambiguity is purposed to broaden their mourning from a personal experience to one that is communal since many children died in the village in which this novel takes place. Perhaps their namelessness is in answer to the identity they have lost since the travesty of the death of their children.

A reader must come to this novel with an active patience, a keen and quiet attention, perhaps even the willingness to read the novel twice. Though the novel is not long, nor difficult, its language is poetic and written in such a way that the reader must actively piece together the story’s plot and to whom each speaker addresses.

While the story wallows in the depth and length of its language and the transition from one speaker to another is not always smooth enough to be made clear, the book is filled with a number of lyrical lines of verse that speak the eloquence of a poem.

To read the rest of my review, you're more than welcome to visit my blog, The Bibliotaphe Closet at: http://zaraalexis.wordpress.com

- Zara ( )

In this book, the Israeli author has created a genre-defying drama, part play, part prose, pure poetry, to tell the story of bereaved parents setting out to reach their lost children.

Een verhaal in stemmen. Flarden van afwisselende personages, zoals een nettenboetster, hertog oude schoolmeester, stadschroniquer, hertog, vroedvrouw, schoenmaker en een centaur, allen zoekend naar hun geliefde, maar overleden kind. David Grossman verloor zelf zijn zoon en soldaat Uri verloor in de strijd tussen Israël en de Palestijnen. Uniek is zijn verlies niet. In Uit de tijd gevallen (2012) weeft hij de worsteling dat ouders hun kinderen overleven, niet kunnen loslaten, graag hen 'daar' willen ontmoeten en het leven moeten hervinden tot een bijzonder boek. Hij mengt genres om de veelzijdigheid en emotionele lading van rouwverwerking vorm te geven. Of het nu Lili, Adam, Michaël, Channa, Adam of Oewi is. "De poëzie is van mijn rouw de taal." (p.121) en "De rouw wordt met de jaren ouder, maar op sommige dagen is die nieuw en fris. Zo ook de woede over alles wat je is ontnomen. Maar je bent niet meer. Je zelf is er niet meer. Je bent buiten de tijd. Hoe leg ik het je uit, als ook de uitleg vastzit in de tijd? Eens vertelde mij een man uit een ver land dat daar als iemand omkomt in een oorlog van hem wordt gezegd: 'Hij is gevallen'. En zo ook jij: je bent gevallen ut de tijd.....Ik zie je wel, maar raak je toch niet aan, ik reik niet tot je met mijn tijdantennen." (p.48).
Knap gecomponeerd, dat ben ik van Grossman gewend. Complimenten ook voor Ruben Verhasselt die structuur en taalspel intact liet bij het omzetten van Hebreeuws naar Nederlands. De auteur schreef ruim 2 jaar aan dit 144 pagina's tellende werk. Reken maar dat het met tranen gepaard is gegaan. De uitnodiging is aan de lezer - hoe bevreemdend de opzet ook mag lijken - dit universele, herkenbare thema eens zo te ervaren. ( )

A very differently structured book, this is the authors attempt to give voice to his grief, and to all parents whom have lost a child. An attempt to separate grief from memories, in some parents a way to forgive themselves and a wonderful ode to love and regret.

One can read the synopsis of the book, but that can not relate how powerful I found this little book. The words, the poetry, the commentary, so poignant, so raw. The outpouring of grief from all involved but also the hope that they can find a way to move forward, to live with their memories, to never forget. I read quite a few of these passages out loud, read many more than once but even with that I did not get the full effect of his words. That did not come until I had finished and realized I kept dwelling on the words, the images of all these grieving parents walking in ever widening circles looking for the way to once again go straight.

Grossman is, without doubt a brilliant writer, regardless of the structure he uses to convey what he needs to say. ( )