Geweldig boek. Meyerhoff heeft een zeer beeldende stijl, gebruikt een originele, rake beeldspraak en wisselt humor af met ontroerende momenten. In het eerste deel van het boek ligt de nadruk op de humor, niet alleen in de beschrijvingen van de patienten maar ook die van zijn ouders en broers. Nergens gaat het ten koste van de vreemde personages die er in de inrichting wonen, altijd is het de verwondering die de overhand heeft. De beschrijving van de bellenman vergeet ik nooit meer. Later in het boek nemen de zorgen toe en wordt de toon serieuzer maar ook dan weet de auteur te boeien. Er zijn passages van grote zeggingskracht en schoonheid in dit boek te vinden. Ook het einde is adembenemend. ( )