Osiadł na powierzchni niewielkiej planety czując, jak opuszczają go resztki sił. Teraz odpoczywał, wolno spijając oporną energię skąpego, żółtawego słońca, które rozświetlało otaczające go zewsząd morze traw. Krańcowe wyczerpanie stępiło jego zmysły, lecz popychany trwogą przed Uzurpatorami nie przestawał szukać informacji, które pomogłyby mu znaleźć najlepsze z możliwych schronienie. Stwierdził wreszcie, że na tej planecie panuje cisza i spokój. To tylko wzmogło jego obawy. Dawniej rozkoszował się grą życia, jego tokiem i zanikaniem na niezliczonej ilości światów. Wszechświat, gdy się przezeń wędrowało, wypełniała żądza i ambicje. Jednak Uzurpatorzy w swojej zachłanności nie tolerowali żadnego rywala. Panujący tutaj spokój i ład świadczył, że niegdyś i ten świat odczuł ich władzę. Wchłonąwszy pierwsze porcje świeżej energii jął szukać gorączkowo wszystkimi zmysłami śladów ich obecności.1) Nic. Potrafił natychmiast wyczuć ich bezpośrednią bliskość, lecz teraz nie znajdował żadnych jej oznak. Trawiasta równina przechodziła w sfalowane łąki ciągnące się aż ku odległym wzgórzom. W dali rysowały się jakieś marmurowe budowle połyskujące śnieżnie w blasku późnego popołudnia; opustoszałe i nie wiadomo komu służące były teraz tylko ozdobą, zagadkową dekoracją bezludnej planety. Przeniósł swoją uwagę na druga stronę rozległej doliny, za rzekę...